Żyć ze wszystkimi. Przyjaciele osób a nie ich błędów. Powszechne apostolstwo

Pragnieniem dzieci Boga w Jego Dziele jest apostolstwo. Stąd rodzi się w nich stałe dążenie do wspólnego życia ze wszystkimi ludźmi, przekraczania w miłości Chrystusa każdej bariery. Stąd bierze się również ich troska o to, by znikała wszelka forma nietolerancji, przymusu i przemocy między ludźmi.

Bóg chce, żeby służono Mu w wolności, a w związku z tym nie byłoby prawym takie apostolstwo, które nie szanowałoby swobody sumień. Dlatego każdy z Was, moje Dzieci, musi próbować żyć praktykując bezgraniczną miłość: rozumiejąc każdego, zawsze – kiedy jest po temu okazja - przebaczając, mając – owszem – wielką gorliwość o dusze, ale gorliwość uprzejmą, bez aroganckich zachowań i szorstkich gestów. Nie możemy umieszczać błędu i prawdy na tej samej płaszczyźnie, ale — zachowując niezmiennie porządek miłości — powinniśmy przyjmować z wielkim zrozumieniem tych, którzy tkwią w błędzie.

Na okrągło podkreślam, że trzeba jasno zdawać sobie sprawę z tego, że doktryna Kościoła nie da się pogodzić z błędami przeciwko wierze. Czy jednak nie możemy być lojalnymi przyjaciółmi tych, którzy praktykują te błędy? Wiedząc, czego chcemy i mając rozeznanie w doktrynie, będziemy ich przyjaciółmi.

Pan potrzebuje nas na wszystkich drogach ziemi, abyśmy siali nasiona zrozumienia, miłosierdzia, przebaczenia: in hoc pulcherrimo caritatis bello — w tej najpiękniejszej wojnie miłości, pojednania i pokoju.

Postępowanie w tym duchu nie jest jedynie czymś dobrym czy godnym zalecenia. To coś więcej. To wyraźny nakaz Chrystusa, mandatum novum — przykazanie nowe²³, o którym tak często Wam mówię. Polecenie to zobowiązuje nas do miłowania wszystkich dusz, do wczucia się w sytuację innych osób i do przebaczania, ilekroć zrobią coś, co będzie tego wymagało. Nasza miłość musi zakrywać wszystkie braki wynikające z ludzkiej słabości, veritatem facientes in caritate — żyjąc prawdziwie w miłości²⁴, traktując z sercem tego, kto błądzi, ale nie przyjmując kompromisów w sprawach wiary.