Święta nieustępliwość i święta ustępliwość. Obrona wiary. Postawa wobec tego, kto się myli

Dostrzegam, jakie trudności możecie napotkać. Jest prawdą — zawsze zwracam Wam na to uwagę — że w tym świecie, do którego należycie i w którym pozostaniecie, jest wiele rzeczy dobrych, skutków niewysłowionej łaskawości Boga. Jednakże, tak jak w ewangelicznej przypowieści, ludzie posiali również kąkol i rozpowszechnili fałszywe doktryny, które zatruwają rozum i skłaniają do buntu — niekiedy pełnego wściekłości — przeciwko Chrystusowi i przeciwko Jego Świętemu Kościołowi.

Jaka musi być postawa dziecka Bożego w Jego Dziele wobec tej rzeczywistości? Czy będzie to może postawa proszenia Pana, jak w przypadku Synów Gromu, żeby spuścił ogień na ziemię i pochłonął grzeszników?¹³ Czy może należy bez przerwy lamentować, jak ptak zwiastujący złą wróżbę albo prorok wieszczący nieszczęścia?

Dobrze wiecie, moje Córki i moi Synowie, że nie jest to nasza postawa, dlatego że duch Pana jest inny: Filius hominis non venit animas perdere, sed salvare — Syn Człowieczy nie przyszedł gubić dusz, ale je zbawiać¹⁴. Zwykle tłumaczę to zdanie, mówiąc Wam, że musimy tłumić zło obfitością dobra. Naszym pierwszym obowiązkiem wobec dusz jest przekazywanie nauki z miłością.

Znacie również regułę pozwalającą wprowadzać w czyn tego ducha: święta nieustępliwość wobec błędów i święta ustępliwość wobec osób pozostających w błędzie. Należy jednak tłumaczyć, jak praktykować tę naukę, dlatego że nie jest trudno znaleźć osoby, które mylą nieustępliwość z brakiem opanowania, ustępliwość zaś z zaniedbywaniem praw albo rezygnacją z zasad, których nie można przehandlować za bezcen.

Prawdy, które przekazał nam chrześcijanom Chrystus, a których strzeże Kościół, nie są naszą własnością, którą można rozporządzać według własnych zachcianek. Ich właścicielem jest Bóg, a strażnikiem Kościół, dlatego nie możemy pozwalać sobie na wprowadzanie zmian i ustępowanie w tym, co do nas nie należy.