Mówimy tu o takim prozelityzmie^[10], który bardzo różni się od tego, który polega na zachęcaniu, z łaską Bożą, dusz zdolnych do osobistego poświęcenia się – nie mówię konsekracji, bo to słowo jest właściwe zakonnikom – zdolnych do całkowitego oddania się na służbę Panu i Jego Kościołowi, w Dziele Bożym: ten prozelityzm, w wielu przypadkach, będzie owocem pracy świętego Rafała.

Kiedy zauważymy, że ktoś jest się zdolny do całkowitego oddania, dobrze jest bardziej angażować tę osobę w życie ośrodka, powierzając jej drobne obowiązki, zadania, prosić o pomoc zarówno w sprawach materialnych – drobne naprawy w domu – jak i w sprawach większej wagi. To wpływa na wzrost miłości, która prowadzi do odkrycia i przyjęcia z radością tego Bożego wezwania.

Przychodzi mi na myśl, że muszę Wam wyjaśnić raz na zawsze, że kierując te listy do Was, moje córki i synowie, nie zamierzam nigdy pisać traktatu. Piszę z taką prostotą i serdecznością, z jaką ojciec lub matka zwracają się do swoich dzieci. Nie dziwcie się zatem, że w tym samym liście, w oczywistym nieładzie, poruszam w różnych częściach różne aspekty tych samych tematów i że czasami wydają się Wam one powtórzeniami. Ale o tych powtórzeniach napiszę Wam później w innym dokumencie, ponieważ mają one swój powód.