Prozelityzm jest najlepszym wyrazem miłości do dusz. Zawsze Wam mówiłem, że każdy – po powierzeniu spraw Panu – powinien szukać przynajmniej dwóch powołań rocznie, kierując się tym Bożym nakazem: compelle intrare⁷, zmuszaj do wejścia; To nakaz, który jest zaproszeniem, pomocą w podjęciu decyzji, nigdy zaś przymusem.

Ponieważ szacunek dla osobistej wolności każdego jest główną cechą naszego ducha, compelle intrare, które stosujecie w prozelityzmie, nie ma nic wspólnego z przymusem fizycznym. Jest to obfitość światła, nauki; duchowy bodziec Waszej modlitwy i pracy, która jest autentycznym świadectwem nauki; nagromadzenie ofiar, które umiecie składać; uśmiech, który pojawia się na Waszych ustach, ponieważ jesteście dziećmi Bożymi; synostwo, które napełnia Was pogodnym szczęściem – nawet jeśli w waszym życiu nie zabraknie trudności – które inni widzą i którego Wam zazdroszczą. Dodajmy do tego wszystkiego Wasz talent i sympatię, a mamy zawartość owego compelle intrare.

Nie dziwcie się, choć w naszym przypadku nie chodzi o bycie zakonnikiem czy o życie we wspólnocie, że św. Augustyn mówi w następujący sposób: veni ad istam civitatem propter videndum amicum, quem putabam me lucrari posse Deo, ut nobiscum esset in monasterio⁸; przybyłem do tego miasta, aby zobaczyć się z przyjacielem, którego, jak sądziłem, mogę pozyskać dla Boga, aby został zakonnikiem w naszym klasztorze.