Jest rzeczą nieuniknioną, że numerariusze, ze względu na wymogi formacji i potrzeby Dzieła, nawet jeśli nie chce się ich przenosić, będą musieli zmieniać miasto w czasie swoich studiów, – w niejednym przypadku nawet więcej niż raz – ale nie znaczy to, że należy porzucać młodzież świętego Rafała, którą się opiekował. Aby tego uniknąć, trzeba się starać, by młodzież była prawdziwie w pracy świętego Rafała, czyli żeby poza przyjaźnią z jedną osobą z Dzieła, przyjaźnili się z różnymi osobami z danego domu.

Poprzez zajęcia, a przede wszystkim przez moją córkę lub mojego syna, którzy je prowadzą, musimy wpoić wszystkim powagę pracy formacyjnej: uświadomić im dobrowolność uczestniczenia w kursach formacyjnych, rekolekcjach, wycieczkach itp.

Trzeba im też wyjaśnić, że udział w formacji to nie jest zabawa, i że nie mogą uzależniać go od swojego stanu ducha, innych okoliczności lub kaprysu; że przychodzenie do domu Opus Dei wymaga życia w duchu poświęcenia i wielkoduszności w sprawach pozornie małych, i że jeśli nie podejmą decyzji o poważnym traktowaniu tego od początku, lepiej, żeby odeszli, ponieważ będą utrapieniem dla wszystkich.