A środki finansowe na całą tę pracę? Dzieło jest ubogie — będzie takie zawsze — i nie może ponosić tych kosztów. Mamy jednak zachwycający system, który polega na tworzeniu owych apostolskich narzędzi przy pomocy pieniędzy innych osób: rodziców uczniów, współpracowników, przyjaciół, którym zapewni się sprawiedliwy dochód, poprzez kapitał, który zainwestowali, i zaoferuje im się szansę czynnej, hojnej współpracy dla dobra ich samych, dla dobra ich rodzin i dla dobra społeczeństwa w owocnej chrześcijańskiej pracy.

Poza tym w ten sposób ośrodek nauczania będzie czymś należącym do nich, czego będą bronić jako obywatele, jeżeli nadejdzie chwila, że trzeba będzie go bronić, i z łatwością rozciągną swoją współpracę na pozostałe aspekty — nie tylko finansowy — działalności dydaktycznej i apostolskiej, jako współpracownicy prawdy³⁴.

Z drugiej strony sprawiedliwe będzie liczenie na pomoc i subwencje, jakie państwo ma obowiązek przyznawać tego rodzaju instytucjom, w związku ze służbą, jaką świadczą społeczeństwu — przede wszystkim więc należy do państwa, w związku z pospolitym dobrem, popierać różnymi sposobami samo wychowanie i kształcenie młodzieży. Najpierw, popierając i wspomagając inicjatywę i działalność Kościoła i rodziny³⁵.

Będzie można również myśleć o współpracy finansowej instytucji prywatnych — przemysłowych albo innego rodzaju — w zamian za prace związane z badaniami naukowymi, użyteczne dla ich działalności albo dla ich celów. Ta współpraca, przynosząca wzajemne korzyści, powinna być związana z ośrodkiem dydaktycznym, o który chodzi, nie zaś z nauczycielem albo z grupą nauczycieli, która w określonym momencie będzie tam pracować. W ten sposób gwarantuje się ciągłość i udostępni się również większe wynagrodzenie finansowe dla wszystkich, którzy będą pracować zawodowo przy tych dziełach korporacyjnych.