Pan powołał nas do swojego Dzieła, żebyśmy rozpowszechniali po całej ziemi Jego przesłanie nieskończonej miłości i nie ma takiej duszy, dla której zabrakłoby miejsca w naszym sercu. Kiedy chrześcijanin pojmuje katolicki charakter Kościoła i żyje nim, kiedy dostrzega pilność głoszenia nowiny o zbawieniu wszystkim stworzeniom, wie, że musi stać się wszystkim dla wszystkich, żeby uratować choć niektórych²⁵.

I wówczas zapał apostolski staje się czymś realnym. Rozpoczynając od tego, co jest w najbliższym zasięgu, od zwyczajnych codziennych zajęć, nasz zasiew stopniowo rozszerza się, jakby w koncentrycznych kręgach: na łonie rodziny, w miejscu pracy, w społeczeństwie, na polu kultury, w zgromadzeniu politycznym, wśród współobywateli każdej społecznej kondycji. Dociera aż do relacji między narodami, obejmuje swoją miłością rasy, kontynenty, najróżniejsze cywilizacje.

Jednakże apostoł musi zacząć prowadzenie Bożej pracy w swoim najbliższym otoczeniu, nie tracąc energii na fantazje albo próżne zamysły. I to jest moja rada dla Was. Nadejdzie kiedyś dzień, w którym będziecie mogli wprowadzić w życie pragnienia, aby apostołować i nieść miłość pośród narodów całej ziemi. Teraz, moje Córki i moi Synowie, Dzieło dopiero się rodzi i w praktyce jesteście ograniczeni do niewielkich środowisk, ale duch jest powszechny i my również będziemy naprawdę powszechni: nasze nadprzyrodzone przedsięwzięcie nie zna granic.