Trzeba też, żeby zawsze byli jacyś, chociaż nieliczni, członkowie Dzieła w tych ośrodkach, ponieważ nie możemy porzucić kontroli nad kierownictwem^[6] — duchowym, pedagogicznym i ekonomicznym — tych prac w stabilny i zagwarantowany sposób. Gdyby tak nie było, mogłoby im zabraknąć apostolskiej skuteczności i straciłyby dla nas rację bytu, dlatego że Opus Dei korporacyjnie nie rozwija żadnej działalności, która nie ma charakteru wybitnie apostolskiego.

Ta niezbędna autonomia kierownictwa — wymagana przez naszą gorliwość o dusze: non quaero gloriam meam²⁸, porusza nas tylko chwała Boża — będzie obejmować tylko to, co się odnosi do duchowego i osobistego kierownictwa, które jest prowadzone w ośrodku tak jak wewnętrzna dyscyplina i działalność apostolska, która będzie rozwijana przez ośrodek.

W konsekwencji, gdy się będzie wspierało takie dzieło, należy starannie zbadać, zgodnie ze szczególnymi potrzebami chwili, aspekty prawne i techniczne, w taki sposób, żeby uniknąć możliwości obcych interwencji, uszczuplających autonomię kierownictwa lub narzucających jej jakieś warunki.

Dlatego trzeba będzie ustanowić ścisłe normy zapewniające również poszanowanie wewnętrznej dyscypliny ośrodka i jego pracy formacyjnej. Nie możemy, na przykład, tolerować, żeby działalność kulturalna, artystyczna i inna, rozwijająca się wokół ośrodka albo w jakiś sposób z nim związana, przeszkadzała w jego dobrym funkcjonowaniu. Tak jak nie możemy tolerować w mózgu albo w innym istotnym organie obcego ciała — nawet diamentu — które utrudniałoby jego funkcjonowanie.