Zestawienie punktów

Duch Dzieła prowadzi nas do głębokiego odczuwania synostwa Bożego: carissimi, nunc filii Dei sumus⁶; Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi. Jest to radosna prawda, która stanowi fundament całego naszego życia duchowego; która napełnia nadzieją naszą wewnętrzną walkę i nasze apostolskie zadania; która uczy nas poznawać naszego Boga Ojca, obcować z nim, miłować Go z ufną prostotą dzieci. Co więcej, właśnie dlatego że jesteśmy dziećmi Bożymi, ta rzeczywistość prowadzi nas również do kontemplowania z miłością i z podziwem tego wszystkiego, co wyszło z rąk Boga Ojca Stwórcy.

Moje Dzieci, świat i wszystkie stworzenia Pana są dobre. Pismo Święte uczy nas, że po zakończeniu cudownego dzieła Stworzenia, po ukończeniu nieba i ziemi z ich wspaniałym orszakiem istot⁷: widział Bóg wszystko co uczynił było bardzo dobre⁸.

Tę Boską harmonię Stworzenia zburzył grzech Adama. Jednak Bóg Ojciec, gdy nadeszła pełnia czasów, posłał na świat swojego Jednorodzonego Syna, żeby ów pokój przywrócił, żebyśmy po odkupieniu człowieka z grzechu, adoptionem filiorum reciperemus⁹, mogli otrzymać przybrane synostwo i żebyśmy mogli obcować z Bogiem. Aby nowy człowiek i nowy ród dzieci Bożych¹⁰ wyzwolony z nieporządku, był odnowiony w Chrystusie¹¹, który pojednał wszystko z Bogiem¹².

Wezwanie do współpracowania z Chrystusem

Do tego, moje Dzieci, zostaliśmy powołani. To ma być nasze apostolskie zadanie, które z własnym charyzmatem i ze szczególną pracą nad sobą wpisuje się cudownie w jedyną w swoim rodzaju misję Chrystusa i Jego Kościoła.

Pan powołuje nas, żebyśmy Go naśladowali jako Jego umiłowane dzieci — estote ergo imitatores Dei, sicut filii carissimi,¹³ ądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane — z pokorą i żarliwie współpracując w Boskim zamiarze zjednoczenia tego, co jest pęknięte; uratowania tego, co utracone; uporządkowania tego, co człowiek doprowadził do nieładu; doprowadzenia do końca tego, co zbacza z drogi — przywrócenia Boskiej harmonii całego stworzenia.

Powtarzam Wam ze świętym Janem: videte qualem caritatem dedit nobis Pater, ut filii Dei nominemur et simus¹⁴. Nazywamy się i jesteśmy dziećmi Bożymi i braćmi Słowa, które stało się ciałem¹⁵, Jezusa Chrystusa, Tego, o którym powiedziano: in ipso vita erat, et vita erat lux¹⁶, W Nim było życie, a życie było światłością ludzi.

Dzieci światłości^[1], bracia światłości — tym jesteśmy. Jesteśmy nosicielami jedynego płomienia zdolnego rozświetlić ziemskie drogi dusz; jedynego blasku, w którym nie będzie nigdy miejsca dla ciemności, mroku ani cienia¹⁷.

Et lux in tenebris lucet, et tenebrae eam non comprehenderunt¹⁸; a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pan nadal obficie daje światło ludziom; światłość, która jest życiem i żarem miłosierdzia, dlatego że On jest miłością i zmiłowaniem¹⁹ i posługuje się nami jak pochodniami, żeby te światła oświetlały dusze i były dla wszystkich źródłem życia po zapaleniu i napełnieniu naszego życia ogniem Boskiego oświecenia²⁰.

Moje Córki i moi Synowie, to od nas częściowo zależy, aby wiele dusz nie pozostawało już w ciemnościach, ale by kroczyły ścieżkami prowadzącymi do życia wiecznego. Dlatego oglądając tę piękną wizję, którą możemy dostrzec przez powołanie, którym Pan nas obdarował bez naszych zasług, przychodzą mi na pamięć owe słowa, również Apostoła Jana, które warto powtarzać tak wielu ludziom: oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i usłyszeli, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami. A mieć z nami współuczestnictwo znaczy: mieć je z Ojcem i Jego Synem Jezusem Chrystusem. Piszemy to w tym celu, by nasza radość była pełna²¹.

Synostwo Boże

Jako że synostwo Boże — jak Wam wcześniej przypomniałem — jest pewnym fundamentem naszego życia duchowego, starajcie się często rozważać następujące słowa św. Pawła: Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale. ³⁶

Są to słowa, które krótko opisują, jakie ma być nasze obcowanie z Bogiem Ojcem, w jedności z Jego Synem i z Duchem Uświęcicielem, wobec oczekującego nas Bożego dziedzictwa, jeżeli będziemy wierni zadaniu apostolskiemu, które na tej ziemi — przez nasze powołanie — nam przypada.

Postula a me, et dabo tibi gentes haereditatem tuam, et possessionem tuam terminos terrae³⁷; Żądaj ode Mnie, a dam Ci narody w dziedzictwo i w Twoje posiadanie krańce ziemi. Dlatego mamy prawo i obowiązek wnosić nauczanie Jezusa Chrystusa we wszystkie dziedziny życia ludzkiego, wprowadzając wszędzie ducha Pańskiego i uświęcając wszystkie zadania na świecie.

Mamy prawo i obowiązek zbliżać do Boga wszystko to, co jest stworzeniem Boga, dziełem Jego Stworzenia, nigdy nie naruszając wymogów naturalnego porządku, dlatego że — mówi św. Paweł — czy to Paweł, czy Apollos, czy Kefas; czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe; wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus - Boga. ³⁸