Zestawienie punktów

W celu uniknięcia tej trucizny, tych niebezpieczeństw — które nie powinny oddzielać od tego zadania Was, którzy macie szczególne powołanie, którym jest praca zawodowa — macie lekarstwo: środki ascetyczne, którymi dysponują wszystkie dzieci Boga w Jego Dziele, żeby uświęcać się pośród świata, na ulicy: w duchu ubóstwa — rzeczywistym oderwaniu od dóbr doczesnych — oraz w duchu pokory — oderwaniu od ludzkiej chwały, od władzy, gdyż są to dobre owoce duszy kontemplacyjnej w działaniu zawodowym.

Podkreślam szczególnie znaczenie ducha pokory, ponieważ wiecie — powtarzam Wam to ciągle — że miłość własna i duma są dla duszy o wiele bardziej podstępne i o wiele bardziej szkodliwe niż pożądliwość ciała, pożądliwość oczu⁸⁸, które są niebezpieczeństwami o wiele łatwiejszymi do odkrycia i zwalczania. Dlatego proszę moje Dzieci, bądźcie czujne i nie dajcie się zwieść próżnej chwale, oparom pychy, którymi jest przesycona atmosfera życia publicznego. Posłuchajcie tego, co mówi Wam św. Paweł: nemo se seducat. Si quis videtur inter vos sapiens esse in hoc saeculo, stultus fiat ut sit sapiens — niechaj się nikt nie łudzi. Jeśli ktoś spośród was mniema, że jest mądry na tym świecie, niech się stanie głupim, by posiadł mądrość⁸⁹. Niech nikt nie oszukuje samego siebie. Jeżeli ktoś z Was uważa się za mądrego według świata, niech się stanie głupcem w oczach ludzi światowych, aby stać się mądrym w oczach ludzi Bożych.

Zrozumcie mnie: Wasza pokora różni się od pokory zakonników, którzy są powołani przez Boga do ucieczki od świata, do życia contemptus saeculi — pogardą rzeczywistości doczesnej, chociaż ta rzeczywistość ziemska sama w sobie nie oznacza obrazy Boga. Wasza pokora, moje umiłowane Córki i moi umiłowani Synowie, musi być pokorą chrześcijan, którzy powinni kochać świat, szanować wszystkie doczesne rzeczy, które Bóg dał człowiekowi, żeby Mu służył. Wasza pokora musi być pokorą dusz wezwanych do bycia ze świata, ale bez bycia światowymi, bez tolerowania, żeby sprawy doczesne — narzędzia pracy w służbie Bożej — przywiązywały się do serca i uniemożliwiały postęp duchowy, który dąży do doskonałości w miłości.

Władza, rozkazywanie, autorytet — razem z zaszczytami, które powinny koniecznie towarzyszyć tym funkcjom społecznym i podtrzymywać je — nie są to rzeczy złe same w sobie, tym bardziej dla świeckich, którzy powinni się uświęcać pośród nich. Są to rzeczy dobre, pozytywne, skierowane z samej swej natury na dobro człowieka i chwałę Boga. Nie są złem koniecznym ani mniejszym złem. Nie można też na tej samej zasadzie powiedzieć, że jest czymś doskonalszym powstrzymywać się od nich niż z nich korzystać.

Nauka św. Pawła jest niezwykle jasna: Każdy niech będzie poddany władzom, sprawującym rządy nad innymi. Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga. Kto więc przeciwstawia się władzy — przeciwstawia się porządkowi Bożemu (…). Jest ona bowiem dla ciebie narzędziem Boga, prowadzącym ku dobremu (…). Z tego samego też powodu płacicie podatki. Bo ci, którzy się tym zajmują, z woli Boga pełnią swój urząd. Oddajcie każdemu to, co się mu należy: komu podatek — podatek, komu cło — cło, komu uległość — uległość, komu cześć — cześć⁹⁰. Wcześniej zaś sam Jezus Chrystus nauczał tego, mówiąc Piłatowi: Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry⁹¹.

Jednakże władza, co do zasady konieczna i dobra, nie przestaje być dla upadłego człowieka — pronus ad peccatum, skłonnego do grzechu — jeszcze jedną okazją do przywiązania, do próżności, do pychy, do zapomnienia o Bogu jak wiele innych dobrych rzeczy, które mogą stać się złe z powodu przewrotności ludzi.

Dlatego zwykli chrześcijanie, którzy powinni uświęcać się w tych sprawach publicznych — również Wy, moje Córki i moi Synowie, jeżeli wybraliście dobrowolnie tę działalność zawodową, która jest częścią Waszego Bożego powołania — muszą być czujni, oczyszczając nieustannie intencję.