Zestawienie punktów

Kiedy ustami Jeremiasza Pan przepowiada przyszłe wyzwolenie narodu hebrajskiego, który przebywa na wygnaniu; i ukazuje, że jeżeli przedtem wyprowadził ich z Egiptu, teraz wyprowadzi ich sługi de terra Aquilonis et de cunctis terris — z ziemi północnej i ze wszystkich ziem²⁴, myślę, że będzie wiele powołań do Dzieła Bożego, bardzo różnorodnych. Pan przyprowadzi je ze wszystkich warstw społecznych, posiadających wszelkie talenty, spośród tych, którzy są na górze i tych, którzy są na dole i — jak ponownie mówi Jeremiasz — spośród tych, którzy są we wnętrzu ziemi.

Posłuchajcie proroka: Oto posyłam po wielu rybaków — wyrocznia Pana — by ich wyłowili, a następnie poślę wielu myśliwych, by polowali na nich na wszystkich górach i na wszystkich pagórkach, i we wszystkich rozpadlinach skalnych. Albowiem oczy moje patrzą na wszystkie ich drogi²⁵.

Jesteśmy narzędziami w ręku Boga, qui omnes homines vult salvos fieri — który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni²⁶. Moje dzieci, przez prawdziwie kontemplacyjną formację naszego ducha, powinny odczuwać wewnątrz duszy potrzebę poszukiwania Boga, odnajdowania Go i obcowania z Nim zawsze, wielbiąc Go z miłością pośród trudów swojej codziennej pracy, która jest ziemską troską, ale oczyszczoną i podniesioną do porządku nadprzyrodzonego. Muszą również odczuwać potrzebę przeobrażania całego swojego życia w apostolstwo, które wypływa z duszy, żeby przekładać się na uczynki zewnętrzne: Caritas mea cum omnibus vobis in Christo Iesu — miłość moja z wami wszystkimi w Chrystusie Jezusie²⁷.

Jedność życia. Prawość intencji. Synostwo Boże

Z tego, co napisałem, można wnioskować, że dla dzieci Bożych, które On powołał do swojego Dzieła, konieczna jest jedność życia. Ma ona dwie strony: wewnętrzną, która czyni nas kontemplacyjnymi, i apostolską — poprzez naszą pracę zawodową, która jest widzialna i zewnętrzna.

Jeszcze raz powtórzę: nasze życie to praca i modlitwa. I odwrotnie — modlitwa i praca. Dlatego że nadchodzi chwila, w której nie da się rozróżnić tych dwóch pojęć, tych dwóch słów: kontemplacji i działania, które ostatecznie znaczą to samo w umyśle i w sumieniu.

Posłuchajcie tego, co mówi św. Tomasz: Kiedy mamy dwie rzeczy, z których jedna jest racją istnienia i poznawania drugiej, skupienie uwagi na jednej nie przeszkadza i nie osłabia skupienia uwagi na drugiej (…). A ponieważ święci patrzą na Boga jako na rację wszystkiego, co czynią lub poznają, dlatego gdy zajmują się rzeczami postrzegalnymi, żeby je zmysłami poznawać, albo jakimikolwiek bądź innymi, żeby je kontemplować lub czynić, w żaden sposób nie przeszkadza im to w kontemplacji Boga, i na odwrót²⁸.

Aby nie stracić jedności życia, postawmy Boga jako cel wszystkich prac, które wykonujemy non quasi hominibus placentes, sed Deo qui probat corda nostra — aby się podobać nie ludziom, ale Bogu, który bada nasze serca²⁹. Poza tym trzeba poszukiwać Bożej obecności: quaerite Dominum et confirmamini, quaerite faciem eius semper — szukajcie Pana i bądźcie umocnieni, szukajcie oblicza Jego zawsze!³⁰

Wznieście serce do Boga, kiedy nadejdzie ciężka chwila dnia, kiedy zechce wedrzeć się do duszy smutek, kiedy odczujemy ciężar trudu życia, mówiąc miserere mei, Domine, quoniam ad te clamavi tota die: laetifica animam servi tui, quoniam ad te Domine animam meam levavi — Panie, zmiłuj się nade mną, bo nieustannie wołam do Ciebie. Rozraduj życie swego sługi, bo ku Tobie, Panie, wznoszę moją duszę³¹.

Przykład daje się nie tylko dobrymi słowami, ale również uczynkami. Ci, którzy starają się robić to w inny sposób, zasługują na to, żeby usłyszeć następujący ustęp Pisma i powinni zająć się jego rozważaniem: Wówczas przemówił Jezus do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą»⁵⁸.

Słowa i uczynki, wiara i postępowanie w jedności życia, jak powiedzieliśmy już przy innej okazji. Postępowanie w inny sposób, robienie czegoś z próżności, żeby pokazać się w sposób przyciągający uwagę, zasłużyło na te słowa, które wyszły z ust Chrystusa: omnia vero opera sua faciunt ut videantur ab hominibus — wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać⁵⁹.

Jaki z tego pożytek, pyta Jakub w swoim liście, jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy sama wiara zdoła go zbawić? I dodaje: Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków⁶⁰.

Lepiej jest być chrześcijaninem bez mówienia o tym niż mówić, nie będąc nim. Najlepszą rzeczą jest nauczać, ale pod warunkiem, że praktykuje się to, czego się naucza. Mamy tylko jednego Nauczyciela, Tego, który mówił i wszystko czynił. Te same uczynki, których dokonał w milczeniu, są godne Ojca. Ten, kto prawdziwie rozumie słowa Jezusa, może zrozumieć Jego milczenie, a wówczas będzie doskonały, dlatego że będzie postępował w zgodzie ze swoim słowem i zaprezentuje się swoim milczeniem⁶¹.

Obowiązek dawania przykładu. Obowiązek nauczania doktryny

Moje Dzieci, macie obowiązek dawania przykładu we wszystkich dziedzinach, również jako obywatele. Powinniście dokładać starań, aby spełniać swoje obowiązki i wykonywać swoje prawa. Dlatego, rozwijając działalność apostolską, przestrzegamy jako katoliccy obywatele prawa z największym szacunkiem i poszanowaniem i staramy się zawsze pracować zgodnie z prawem.

Dzięki Bożemu wezwaniu oraz posiadając szczególną formację możemy być solą ziemi i światłem świata⁶². Mamy obowiązek dawania przykładu ze świętą bezczelnością: vir quidem non debet velare caput suum quoniam imago et gloria Dei est⁶³. A ponieważ jesteśmy obrazem Boga, do nas odnoszą się słowa Ewangelii: niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie⁶⁴. Jednak nie trzeba się przechwalać. Należy postępować z naturalnością, a nie jak sprzedawcy ze straganów zachwalający swój towar, by przyciągnąć uwagę klientów.

My, moje Córki i moi Synowie, musimy robić tak samo, ponieważ popycha nas do tego miłość Chrystusa: caritas Christi urget nos — miłość Chrystusa przynagla nas⁶. W ciągle nowym świetle miłości, kochając hojnie Boga i bliźniego, wobec przykładu, jaki dał nam Nauczyciel, będziemy odnawiać nasze gorące pragnienie zrozumienia, przebaczenia, abyśmy nie czuli się nieprzyjaciółmi nikogo.

Naszą postawę wobec dusz można opisać krótko, używając tego wyrażenia Apostoła, które jest jakby zawołaniem: caritas mea cum omnibus vobis in Christo Iesu — miłość moja z wami wszystkimi w Chrystusie Jezusie⁷. Mając miłość, będziecie siewcami pokoju i radości na świecie, kochając i broniąc osobistej wolności dusz, wolności, którą Chrystus szanuje i którą dla nas zdobył⁸.

Dzieło Boże narodziło się, aby rozpowszechniać na całym świecie przesłanie miłości i pokoju, które przekazał nam Pan, aby zapraszać wszystkich ludzi do poszanowania praw ludzkich. Takiej formacji pragnę dla moich Dzieci i tacy rzeczywiście jesteście.

Jedności życia powinna odpowiadać, odnawiana każdego dnia, spontaniczna wielkoduszność, która w widoczny sposób objawia się we wszystkim, abyście — jako wierni żołnierze Jezusa Chrystusa w świecie — potrafili złożyć siebie w całopalnej ofierze, powtarzając: ja też w szczerości serca mojego ofiarowałem dobrowolnie to wszystko⁹.