Zestawienie punktów

Posłuchaj mnie dobrze i powtarzaj to dalej: chrześcijaństwo to Miłość; obcowanie z Bogiem to dialog wybitnie afirmatywny; troska o innych — apostolstwo — to nie towar luksusowy, zajęcie dla niewielu. — Teraz, kiedy to wiesz, napełnij się radością, ponieważ twoje życie uzyskało całkowicie inny sens, i bądź konsekwentny.

Nie mów mi, że troszczysz się o swoje życie wewnętrzne, jeżeli nie prowadzisz intensywnej pracy

apostolskiej, bez przerwy: Pan — a zapewniasz mnie, że z Nim obcujesz — pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni.

Chrystus oczekuje wiele od twojej pracy. Ale musisz iść na poszukiwanie dusz, jak Dobry Pasterz wyszedł za setną owieczką; nie czekając, aż cię zawołają. A ponadto skorzystaj z pomocy swoich przyjaciół, aby czynić dobro dla innych: Nikt nie może czuć się spokojny — powiedz to każdemu z osobna — przy takim życiu wewnętrznym, które, napełniwszy jego samego, nie będzie przelewać się na zewnątrz żarliwością apostolską.

Nie można oddzielać religii od życia — ani w myśli, ani w codziennej rzeczywistości.

Rozumiem cię doskonale, kiedy mi piszesz o swoim apostolstwie: “Spędzę trzy godziny na modlitwie z fizyką. Będzie to bombardowanie, aby Ťpadłť kolejny bastion, siedzący po drugiej stronie stołu bibliotecznego… Ojciec już go poznał, kiedy był tutaj”. Pamiętam twoją radość, kiedy słuchałeś, jak ci mówiłem, że modlitwa i praca powinny stanowić ciągłość.

Niech nie gorszy cię to, że istnieją źli chrześcijanie, którzy są bardzo zaaferowani, a nie praktykują. Pan — pisze Apostoł — “odda każdemu według uczynków jego”: tobie za twoje; a mi za moje. — Jeżeli ty i ja zdecydujemy się postępować przyzwoicie, na świecie będzie już o dwóch łajdaków mniej.

Mówisz, że jesteś katolikiem… — Dlatego tak mi ciebie żal, kiedy widzę, że twoje przekonania nie są na tyle mocne, by kazały ci praktykować katolicyzm czynnie, bez przerwy i bez zastrzeżeń.

Często prawda bywa tak nieprawdopodobna…! Przede wszystkim dlatego, że zawsze wymaga spójnego życia.

Nie zachowuj się jak głupiec: nigdy nie jest fanatyzmem pragnienie, by co dzień lepiej poznawać, bardziej kochać i z większym przekonaniem bronić prawdy, którą masz poznać, kochać i której masz bronić. Natomiast — mówię to otwarcie — popadają w sekciarstwo ci, którzy sprzeciwiają się temu logicznemu postępowaniu w imię fałszywej wolności.

Łatwo jest — zdarzało się to również w czasach Jezusa — powiedzieć “nie”: zaprzeczyć prawdom wiary lub je podważać. — Ty, który uważasz się za katolika, powinieneś wychodzić od “tak”. — Potem, dzięki studiowaniu, będziesz w stanie uzasadnić powody swojej pewności co do tego, że nie ma sprzeczności — nie może jej być — pomiędzy Prawdą a nauką, pomiędzy Prawdą a życiem.

Tylko żebyś mi nie porzucał swojego zadania, nie schodził z drogi, chociażbyś miał żyć pośród ludzi pełnych uprzedzeń, zachowujących się tak, jak gdyby ich postępowanie i twierdzenia określały ramy dyskusji i znaczenie pojęć. — Staraj się, żeby cię zrozumieli, a jeśli ci się to nie uda, idź dalej.

Przedstawiłeś mu swoje ideały i swoje postępowanie jako katolika: pewne, stanowcze. I wydawało się, że przyjmuje i rozumie tę drogę. — Ale potem naszła cię wątpliwość, czy jego nieuporządkowane postępowanie nie stłumi tego zrozumienia… — Odszukaj go na nowo i wyjaśnij mu, że prawdę przyjmuje się po to, aby nią żyć lub aby próbować nią żyć.