Zestawienie punktów

Jeżeli się nie umartwiasz, nigdy nie będziesz człowiekiem modlitwy.

Żaden ideał nie urzeczywistni się bez poświęcenia. – Wyrzeknij się samego siebie. – Jakże pięknie jest stać się ofiarą!

Wypijmy do ostatniej kropli kielich cierpienia w tym nędznym życiu doczesnym. – Bo cóż z tego, że będziemy cierpieć przez dziesięć, dwadzieścia, pięćdziesiąt lat, skoro potem niebo jest na zawsze, na zawsze… na zawsze?

– A przede wszystkim – a jest to racja jeszcze lepsza od powyższej, propter retributionem¹ – cóż z tego, że cierpimy, jeśli robimy to, by przynieść pociechę, by sprawić radość Bogu, naszemu Panu, w duchu wynagrodzenia, zjednoczenia z Nim na Krzyżu; krótko mówiąc – jeśli się cierpi z Miłości…?

Świat podziwia jedynie ofiarę wystawioną na pokaz, ponieważ nie zna wartości ofiary ukrytej i cichej.

Oto paradoks: aby Żyć – należy umrzeć.

Wszystko to, co nie prowadzi cię do Boga – stanowi przeszkodę. Wyrwij to i odrzuć daleko.

Przezwyciężaj siebie codziennie, od pierwszej chwili, wstając dokładnie o ustalonej porze, nie ulegając ani na chwilę lenistwu.

Jeżeli z pomocą Bożą przezwyciężysz się, już nadrobiłeś sporo na resztę dnia.

Porażka w pierwszej potyczce jest tak zniechęcająca!

Ciągle wychodzisz z walki pokonany. – Postaw sobie za każdym razem za cel zbawienie czyjejś duszy, jej uświęcenie albo powołanie do apostolstwa… – Wówczas będę pewny twojego zwycięstwa.

Ciału należy dawać nieco mniej, niż mu się należy. W przeciwnym razie – zdradza.

Jeżeli ziarno pszenicy nie obumrze, zostanie tylko samo. – Czy nie chcesz stać się ziarnem pszenicy, obumrzeć przez umartwienie i wydać kłosu pełnego ziaren? – Niech Jezus pobłogosławi twój pszeniczny łan!

Ilu dałoby się ukrzyżować na oczach tysięcy zdumionych widzów, a nie potrafi znosić po chrześcijańsku drobnych ukłuć dnia powszedniego. – Zastanów się, co jest bardziej heroiczne.

Jak niewiele warta jest pokuta bez ciągłego umartwienia!