Świętujemy uroczystość świętego Józefa, naszego pana i ojca, opiekuna i patrona Kościoła powszechnego oraz tej rodziny córek i synów Bożych, jaką jest Opus Dei. Czasami myślę, że mogliście zadać sobie pytanie: jak to możliwe, że nabożeństwo do świętego Józefa ma takie korzenie i taką głębię w Dziele, skoro jest to stosunkowo niedawne nabożeństwo, ponieważ zaczęło kwitnąć na Zachodzie około XVI wieku? Odpowiem, że uczucie, pobożność, nabożeństwo do świętego Józefa jest konsekwencją naszego życia kontemplacyjnego. Wszyscy bowiem w Dziele jesteśmy zobowiązani do ścisłego obcowania z Jezusem i Najświętszą Dziewicą. A nie jest możliwe ścisłe obcowanie z Panem i Jego Matką, naszą błogosławioną Matką, jeśli nie jesteśmy dobrze zaznajomieni ze Świętym Patriarchą, który był głową Rodziny z Nazaretu.

Z drugiej strony, dzieci, Kościół słusznie zaproponował go nam jako patrona życia duchowego. Kto ma bardziej duchowe życie niż Józef? Jakie stworzenie miało bardziej intymną relację z Jezusem i Maryją? Kto jest bardziej pokorny niż Józef, który pozostaje całkowicie niezauważony?