Zestawienie punktów

Na przestrzeni wieków nie brakowało dusz, które starały się podążać blisko za przykładem Jezusa Chrystusa. Stopniowo jednak skoncentrowali oni swój wysiłek na życiu i publicznie wyznawanej praktyce trzema radami, które później wpisały się w tradycję Kościoła: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. W ten sposób rady te stały się wzorcami jako ascetyczne filary pewnego stanu życia, odmiennego od stanu zwykłych wiernych.

Tak została nakreślona specyfika stanu zakonnego, który w swoich różnych epokach historycznych, domagał się zawsze — jako elementu istotnego — mniej lub bardziej całkowitego oddzielenia od świata, od świeckich zadań i zajęć.

Dla dusz, które otrzymują od Boga to powołanie, zajęcia i prace doczesne zwykłego chrześcijanina stanowią przeszkodę, którą trzeba porzucić^[8] — jako warunek sine qua non — żeby poszukiwać własnego uświęcenia — żyjąc życiem doskonałości ewangelicznej — i pozostając poza światem, wspierać zbawienie innych modlitwą, pokutą i dziełami apostolskimi zgodnymi z tym stanem życia.

Wolność w odpowiadaniu na Boże wezeanie

Nikomu bardziej niż nam nie zależy na tym, aby do Opus Dei przychodzili tylko ci, którzy naprawdę mają to szczególne Boże powołanie i którzy chcą oddać się i wytrwać w całkowitej wolności: ponieważ jest to najlepsza gwarancja, że z pomocą łaski Bożej będą skuteczni.

Jednocześnie dobrze wiecie, że jest rzeczą właściwą naszemu duchowi widzieć z radością rodzenie się wielu powołań do seminariów i rodzin zakonnych. Ponadto dziękujemy Bogu, że wiele z tych powołań jest owocem pracy formacji duchowej i doktrynalnej, którą prowadzimy wśród młodzieży: ożywiając atmosferę wokół nas w sposób chrześcijański, czyniąc ją bardziej nadprzyrodzoną i apostolską, ochoczo promujemy dla wszystkich instytucji Kościoła większą liczbę dusz.

Postępujemy ze szczególną ostrożnością, jeśli chodzi o powołania do stanu zakonnego. Od pierwszej chwili założenia Opus Dei postrzegałem Dzieło jako instytucję, której członkowie nie mogą być zakonnikami, ani żyć ad instar religiosorum - na sposób zakonników - ani być w jakikolwiek sposób utożsamiani z zakonnikami.

Postępuję zaś w ten sposób, nie z powodu braku szacunku do zakonników, których miłuję i czczę ze wszystkich moich sił. Miłuję ich tak bardzo, moje Dzieci, że mogę powtarzać z całkowitą szczerością, odnosząc się do tych dusz, słowa św. Pawła do wiernych z Filippi: testis enim mihi est Deus, quomodo cupiam omnes vos in visceribus Iesu Christi⁷⁹; albowiem Bóg jest mi świadkiem, jak gorąco tęsknię za wami wszystkimi ożywiony miłością Chrystusa Jezusa.

Czcimy i szanujemy głęboko powołanie kapłańskie i zakonne i całą ogromną pracę, jaką zakonnicy wykonywali i będą wykonywać w służbie Kościołowi. Dlatego nie będzie moim dobrym synem ten, kto nie miałby tego ducha.

Równocześnie jednak powtarzamy, że nasze powołanie i nasza praca — dlatego że jest to zaproszenie do trwania w świecie i dlatego że nasze apostolskie zadania odbywają się w ramach działalności świeckiej i z poziomu działalności świeckiej — różnią się całkowicie od powołania zakonnego i pracy powierzanej zakonnikom.