Umartwienie w tym, co zwyczajne. Prawdziwy duch pokuty

Pan powołał nas do swojego Dzieła, żebyśmy byli święci. Nie będziemy święci, jeżeli nie zjednoczymy się z Chrystusem na krzyżu. Nie ma świętości bez krzyża, bez umartwienia. Z łatwością znajdziemy umartwienie w rzeczach zwyczajnych i codziennych: w intensywnej, stałej i uporządkowanej pracy, w świadomości, że najlepszym duchem poświęcenia jest wytrwałość w kończeniu w sposób doskonały rozpoczętej pracy, w punktualności, w wypełnianiu dnia przeżywanymi heroicznie minutami, w dbaniu o rzeczy, które mamy i których używamy, w pragnieniu służby, które każe nam wypełniać dokładnie najmniej znaczące obowiązki, i w drobiazgach miłości, mających uprzyjemniać wszystkim drogę świętości pośród świata — uśmiech może być niekiedy najlepszym potwierdzeniem naszego ducha pokuty.

Moje Dzieci, nie jest natomiast duchem pokuty duch osoby, która w pewne dni dokonuje wielkich poświęceń, a w inne przestaje się umartwiać. Ma ducha pokuty ten, kto umie przezwyciężać samego siebie codziennie, ofiarując Panu — nie na pokaz — tysiąc drobnych rzeczy. Jest to miłość pełna poświęcenia, jakiej oczekuje od nas Bóg.