Zestawienie punktów

Synu, własnymi siłami niczego nie zdziałasz w dziedzinie nadprzyrodzonej, lecz jako narzędzie Boga możesz wszystko! Omnia possum in eo, qui me confortat! — wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia, gdyż On — w swojej dobroci — chce posługiwać się niezdatnymi narzędziami, takimi jak ty i ja.

W obliczu pozornej jałowości pracy apostolskiej zaczynasz odczuwać pierwsze oznaki fali zniechęcenia, które twoja wiara odrzuca ze stanowczością… — Lecz zdajesz sobie sprawę z tego, że potrzeba ci więcej wiary: pokornej, żywej i czynnej. Ty, który pragniesz zbawienia dusz, wołaj jak ojciec owego chorego chłopca, opętanego przez diabła: Domine, adiuva incredulitatem meam! — Panie, zaradź memu niedowiarstwu! Nie miej wątpliwości: powtórzy się cud.

Jeśli będziesz wytrwały w modlitwie z “wytrwałością osobistą”, Bóg, nasz Pan, da ci środki, jakich potrzebujesz, aby działać skuteczniej i aby szerzyć Jego królestwo na świecie.

— Konieczne jest jednak, abyś pozostał wierny: proś, proś, proś… Pomyśl: czy tak postępujesz?

Nie martw się, jeśli twoja praca wydaje się teraz bezowocna. Kiedy zasiewa się świętość, nic się nie marnuje. Plony zbiorą inni.

Duch ubóstwa, oderwania się od dóbr ziemskich owocuje skutecznością apostolską.

Fałszywa jest taka miłość bliźniego, która szkodzi nadprzyrodzonej skuteczności apostolstwa.

Jeśli będziesz wierny porywom łaski, przyniesiesz dobre owoce: owoce trwałe dla chwały Bożej. — Być świętym oznacza być skutecznym, nawet gdyby święty nie doświadczył ani nie ujrzał swojej skuteczności.

Qui sunt isti, qui ut nubes volant, et quasi columbae ad fenestras suas? — Kim są ci, którzy lecą jak chmury i jak gołębie do swego gołębnika? — pyta prorok. A pewien autor wyjaśnia: “Chmury wywodzą się z morza i rzek i krążąc lub przesuwając się przez dłuższy lub krótszy czas, wracają do swojego źródła”. A ja dodam: ty masz być jak chmura, która użyźnia świat, sprawiając, że będzie on żył życiem Chrystusa… Te boskie wody skąpią i nasączą wnętrze ziemi, a przepływając przez tyle nieczystości, nie zabrudzą się, lecz przesącza się przez nie i wytrysną jako przeczyste źródła, które potem zamienią się w strumienie i wielkie rzeki, by zaspokoić pragnienie ludzkości. — Potem powróć do swojej Przystani, do swojego niezmiernego Morza, do swojego Boga, wiedząc, że dalej będą dojrzewać owoce dzięki nadprzyrodzonemu nawadnianiu twojego apostolstwa, dzięki żyzności wód Bożych, które będą płynąć aż do końca czasów.

Czasami marnuje się pięćdziesiąt procent aktywności na walki wewnętrzne, których podłożem jest brak miłości, oraz na obmowy i plotki między braćmi. Z drugiej strony dwadzieścia pięć procent aktywności marnuje się na wznoszenie gmachów niepotrzebnych apostolstwu. Nie należy nigdy dopuszczać obmowy i nie można tracić czasu na budowanie tylu domów, a wówczas ludzie będą apostołami w stu procentach.

Dominus dabit benignitatem suam et terra nostra dabit fructum suum — Pan udzieli swego błogosławieństwa, a nasza ziemia wyda swój owoc. — Tak, to błogosławieństwo jest źródłem wszelkiego dobrego owocu, klimatem niezbędnym, by na naszym świecie mogli wyrastać święci, mężczyźni i kobiety, należący do Boga. — Dominus dabit benignitatem — Pan udzieli swego błogosławieństwa. — Zwróć jednak uwagę na to, że dalej jest powiedziane, iż On oczekuje naszych owoców — twoich i moich — i to nie owoców mizernych, wątłych z tego powodu, że nie potrafiliśmy się oddać, lecz obfitych, gdyż hojnie nam błogosławi.

Rozmyślałeś, że twoje powołanie jest jak te łupinki zawierające nasienie. Gdy nadejdzie czas ekspansji, wtedy wiele ziaren jednocześnie wypuści korzenie.

W chwilach ogólnego zamieszania, kiedy wołasz do Pana o dusze — o Jego dusze! — zdaje się, jakby ciebie nie słyszał, jakby był głuchy na twoje wołanie. A nawet zdarza ci się myśleć, że twoja praca apostolska jest daremna.

— Nie martw się! Pracuj nadal z tą samą radością, z tą samą gorliwością, z tym samym zapałem. — Pozwól, że podkreślę: kiedy pracuje się dla Boga, nic nie jest bezowocne!