Zestawienie punktów

Pracować bez osobistych ambicji ziemskich. Najgłębsza pokora

Służyć wszystkim ludziom. Niwą naszego apostolstwa są ludzie wszystkich ras i stanów społecznych. Właśnie dlatego, żeby dotrzeć do wszystkich, zwracamy się najpierw w każdym środowisku do intelektualistów, wiedząc, że przez nich w sposób konieczny przechodzi każda próba przeniknięcia do społeczeństwa. Intelektualiści mają ogląd całości, ożywiają wszelki ruch mający trwałość, nadają kształt i charakter rozwojowi kulturalnemu, technicznemu i artystycznemu ludzkiego społeczeństwa.

Córki i Synowie moi, podkreślałem konieczność ciągłego pozbywania się wszelkich ziemskich ambicji i napełniania się pragnieniem służby, która oznacza stałą troskę. Jesteśmy przekonani, że wobec wzniosłej misji służenia Chrystusowi, Naszemu Panu wszystko traci wartość, trwałość i nie zasługuje na podejmowanie wysiłku. Skoro zatem nauczyliśmy się nie zważać na ludzki poklask i nie szukamy próżnej widowiskowości, nasze staranie o zachowanie skarbu pokory powinno być jeszcze bardziej uważne i dokładne.

Dlatego, że jesteśmy narażeni na bardzo subtelne niebezpieczeństwo, na niemal niedostrzegalną zasadzkę nieprzyjaciela, który im bardziej skutecznymi nas widzi, tym bardziej podwaja wysiłki, żeby nas oszukać. To subtelne niebezpieczeństwo, obecne w duszach poświęcających się pracy dla Boga, jest, moje Dzieci, pewnym rodzajem ukrytej pychy, która rodzi się ze świadomości bycia narzędziami cudownych Bożych działań; milczącym upodobaniem w samym sobie, kiedy widzi się cuda, które dokonują się dzięki naszemu apostolstwu. Dlatego, że widzimy zaślepione umysły, które odzyskują wzrok, sparaliżowane wole, które ponownie się poruszają, kamienne serca, które stają się sercami z ciała, zdolnymi do nadprzyrodzonej miłości i ludzkiej czułości, sumienia pokryte trądem, plamami grzechu, które się oczyszczają, zupełnie martwe dusze, zepsute — iam foetet, quatriduanus est enim; już cuchnie, leży bowiem od czterech dni w grobie¹⁴⁴ — które odzyskują życie nadprzyrodzone.

I po przezwyciężeniu tak wielu ludzkich przeszkód, po pokonaniu tak wielkiego niezrozumienia, po zdobyciu tak wielu środowisk, praca staje się coraz rozleglejsza i bardziej różnorodna, coraz skuteczniejsza… Wszystko to, moje Dzieci, może być niekiedy okazją do nieuzasadnionego, ale możliwego zadowolenia z samych siebie. Powinniśmy być czujni, żeby to się nam nie przydarzyło. Powinniśmy mieć bardzo czułe sumienie i reagować natychmiast.

Nie można dopuścić, nawet na chwilę, żadnej myśli wynikającej z pychy w związku z jakąkolwiek służbą Bogu, dlatego że w tej samej chwili przestalibyśmy być skuteczni na sposób nadprzyrodzony. Bóg nie chce, żeby jego słudzy byli napuszeni, zadowoleni z samych siebie. Przeciwnie, przekonani o swojej niegodności i pełni świętego wysiłku, żeby nie przeszkadzać w dziele łaski: servite Domino in timore, et exsultate ei cum tremore; aprehendite disciplinam, nequando irascatur Dominus, et pereatis de via iusta¹⁴⁵; służcie Panu z bojaźnią — bojaźnią, która jest miłością syna, który nie chce sprawiać przykrości Ojcu — i z drżeniem — z poruszeniem miłości — rozradujcie się w Nim. Niech nie będzie tak, że kiedyś Pan się rozgniewa i zginiecie poza słuszną drogą i zgubicie drogę.

Popatrzcie, jak św. Augustyn komentuje te słowa Pisma: Nie mówi się: „Nie wejdziecie na drogę sprawiedliwą”, ale: „Byście nie zginęli z drogi sprawiedliwej”. Cóż to oznacza? Tylko to, że ci, którzy postępują drogą sprawiedliwą, mają służyć Bogu w bojaźni, to jest nie wynosić się, lecz z lękiem postępować (por. Rz 11, 12). A to znaczy, że nie powinni okazywać się pysznymi, ale mają być pokorni. Do tego Apostoł dodaje jeszcze: „Nie wynosząc się nad innymi, ale z pokornymi się zgadzając” (Rz 12, 16). Niech wychwalają Boga, lecz w bojaźni; niczym się nie chwaląc, „bo nic nie jest nasze”; „a jeśli ktoś się chlubi, niech się w Panu chlubi” (1 Kor 1, 31). Paweł ostrzega w ten sposób, by nie zginęli z drogi sprawiedliwej, na którą już weszli, gdyby sobie przypisywali, że nią postępują¹⁴⁶.