Invocabitis me..., et ego exaudiam vos², będziecie Mnie wzywać, a Ja was wysłucham. Wzywamy Go, mówiąc do Niego, zwracając się do Niego w modlitwie. Dlatego muszę wam powiedzieć wraz z Apostołem: Conversatio autem nostra in cælis est³, cel naszej podróży jest w niebie. Nic nie może nas oddzielić od miłości Boga. Od Miłości, od stałego kontaktu z Panem. Zaczęliśmy od modlitw ustnych, których większość z nas — prawdopodobnie wszyscy, tak jak ja — nauczyliśmy się z ust naszych matek: słodkich i płomiennych modlitw do Matki Bożej, która jest naszą Matką. Ja również, rano i wieczorem, nie raz, ale wiele razy, powtarzam: O moja Pani, o moja Matko, ofiaruję się Tobie całkowicie. I w dowód mojej synowskiej miłości poświęcam Ci dziś moje oczy, moje uszy, mój język, moje serce… Czymże jest to, jeśli nie prawdziwą kontemplacją, przejawem miłości? Co ludzie mówią sobie nawzajem, kiedy się kochają; co dają, co ofiarowują z siebie? Poświęcają się dla tego, kogo kochają. A my oddaliśmy się Bogu ciałem i duszą: jednym słowem, wszystko czym jestem.

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak jesteśmy uczeni w Dziele, aby kochać sprawy Nieba? Najpierw jedna modlitwa, a potem kolejna i kolejna, i następna — aż ledwo możemy mówić naszymi językami, ponieważ słowa są słabe — i mówimy naszymi duszami. A wówczas czujemy się jak jeńcy, jak więźniowie. I chociaż staramy się jak najdoskonalej, w ramach naszych błędów i ograniczeń robić to, co do nas należy. Dusza pragnie uciec! Odlatuje! Leci ku Bogu, jak żelazo przyciągane siłą magnesu.

Et reducam captivitatem vestram de cunctis locis⁴; Uwolnię cię z niewoli, gdziekolwiek jesteś. Modląc się, przestajemy być niewolnikami. Czujemy się i jesteśmy wolni, unosząc się w pieśni weselnej czułej duszy, w pieśni miłości, ku zjednoczeniu z Bogiem! Nowy sposób istnienia na ziemi, sposób Boży, nadprzyrodzony, cudowny. Dlatego — nawiązując do wielu hiszpańskich pisarzy z XVI w. — lubię mówić: „już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus!”⁵ I czuję potrzebę pracy na ziemi przez wiele lat, ponieważ Jezus ma niewielu przyjaciół tutaj na ziemi. Musimy żyć długo, na sposób wolny: In libertatem gloriæ filiorum Dei⁶, qua libertate Christus nos liberavit⁷, z wolnością dzieci Bożych, którą Jezus Chrystus uzyskał dla nas, umierając na drzewie Krzyża.