Zestawienie punktów

Dziękuj Panu za stałą ojcowską i macierzyńską delikatność, z jaką cię traktuje. Ty, który zawsze marzyłeś o wielkich przygodach, zaangażowałeś się we wspaniałe przedsięwzięcie…, które prowadzi cię do świętości. Podkreślam: dziękuj za to Panu poprzez życie apostolskie.

Osoby różnych narodowości, różnych ras, z bardzo różnych środowisk i różnych zawodów… Kiedy im mówisz o Bogu, odczuwasz namacalnie ludzką i nadprzyrodzoną wartość swojego powołania do apostolstwa. To tak, jakbyś przeżywał na nowo, w pełni jego rzeczywistości, cud pierwszego nauczania uczniów Pańskich: zdania wypowiedziane w obcym języku, ukazujące nową drogę, każdy usłyszał w głębi swego serca, we własnym języku. I przychodzi ci na myśl, ożywiona nowym życiem scena, w której “Partowie i Medowie, i Elamici…”, szczęśliwi, zbliżyli się do Boga.

Sposób, w jaki Jezus powołał pierwszych Dwunastu, nie mógł być prostszy: “Przyjdź i chodź za Mną”. Do ciebie, który szukasz tylu wymówek, aby nie kontynuować tego zadania, jak rękawiczka do ręki pasuje uwaga, że wiedza ludzka tych pierwszych była bardzo uboga, a mimo to — jakże potrafili poruszyć tych, którzy ich słuchali! — Nie zapominaj: On dalej realizuje swoją pracę poprzez każdego z nas.

Gorszą się, ponieważ mówisz o oddaniu ludziom, którzy nigdy nie zastanawiali się nad tą kwestią…? — Dobrze, i co z tego? Przecież masz powołanie apostoła apostołów.

Zagłębiaj się codziennie w apostolski wymiar swojego chrześcijańskiego powołania. — Przed dwudziestoma wiekami On wzniósł sztandar, pod który mogą zaciągać się wszyscy ludzie o szczerych sercach i zdolni do miłości — i chce, abyśmy to głosili ludziom… Jakiego wyraźniejszego wezwania chcesz, aniżeli owo ignem veni mittere in terram — przyszedłem ogień rzucić na ziemię — i wzgląd na owe dwa i pół miliarda dusz, które jeszcze nie znają Chrystusa!

Twoje zadanie apostoła jest wielkie i piękne. Znajdujesz się w miejscu, w którym zbiegają się łaska i wolność dusz, i uczestniczysz w najuroczystszym momencie życia niektórych ludzi: w ich spotkaniu z Chrystusem.

Bądź pewien: potrzebujesz dobrej formacji w obliczu owej lawiny ludzi, która na nas spadnie z konkretnym, wymagającym pytaniem: “Dobrze, co mamy zrobić?”.

Twoje powołanie — wezwanie Boże — polega na tym, by kierować, pociągać za sobą, służyć, być

wodzem. Jeżeli z powodu fałszywej lub źle rozumianej pokory odsuwasz się i chowasz się w swoim kącie, to zaniedbujesz swój obowiązek bycia narzędziem Boga.

Pan okazał nam taką delikatność szlachetnej Miłości, że pozwolił, abyśmy dla Niego zdobywali ziemię. On — zawsze tak pokorny! — zechciał się ograniczyć do tego, by to umożliwić… Nam zaś odstąpił cząstkę najłatwiejszą i najprzyjemniejszą: działanie i zwycięstwo.

Ty, który żyjesz pośród świata jako jeden z wielu obywateli i kontaktujesz się z ludźmi, uważającymi się za dobrych lub złych… ty właśnie powinieneś odczuwać stałe pragnienie dzielenia się z nimi radością, którą daje ci bycie chrześcijaninem.

Sól ziemi. — Nasz Pan powiedział, że Jego uczniowie — również ty i ja — są solą ziemi: żeby zapobiegać chorobom, żeby chronić przed zepsuciem, żeby przyprawiać świat.— Ale dodał również: quod si sal evanuerit… — Jeżeli sól zwietrzeje, zostanie wyrzucona i zdeptana przez ludzi… — Czy teraz, w obliczu licznych zdarzeń, których żałujemy, zaczynasz rozumieć to, czego nie rozumiałeś?

Apostoł nie może poprzestać na przeciętności. Bóg powołuje go, aby działał jako krzewiciel człowieczeństwa i głosiciel odwiecznej nowiny. — Dlatego apostoł musi być duszą długotrwale, cierpliwie i heroicznie formowaną.