Zestawienie punktów

Nastał dla niego moment ciężkiej próby i przyszedł do ciebie zrozpaczony. — Pamiętasz? Dla niego — przyjaciela, który dawał ci “roztropne” rady — twój sposób postępowania to była jedynie utopia, skutek wypaczenia idei, otumanienia i… tym podobne “uszczypliwości”. — “To oddanie się Panu — twierdził — jest anormalnym rozjątrzaniem uczuć religijnych”. I zgodnie ze swoją ograniczoną logiką myślał, że między twoją rodzinę a ciebie wszedł ktoś obcy: Chrystus. Teraz zrozumiał to, co tyle razy mu powtarzałeś: Chrystus nigdy nie rozdziela dusz.

Jakież budzą w tobie współczucie…! Chciałbyś do nich krzyczeć, że marnują czas… Dlaczego są tak ślepi i nie widzą tego, co ty — nędzny — zobaczyłeś? Dlaczego nie mieliby chcieć tego, co najlepsze? — Módl się, umartwiaj, a potem — to twój obowiązek! — przebudzaj jednego po drugim, wyjaśniając im — również jednemu po drugim — że tak samo jak ty mogą znaleźć Bożą drogę, nie porzucając miejsca, które zajmują w społeczeństwie.

Kiedy oddajesz się apostolstwu, bądź przekonany, że zawsze chodzi o to, aby ludzi uczynić szczęśliwymi, bardzo szczęśliwymi: Prawdy nie da się oddzielić od autentycznej radości.

Oto skuteczna recepta dla twojego ducha apostolskiego: konkretne plany, nie od soboty do soboty, ale od dzisiaj do jutra, i od teraz do później.

Czasami nie chcą zrozumieć: są jakby zaślepieni… Ale nieraz ty nie potrafiłeś mówić zrozumiale: popraw się!

Dzięki łasce Bożej i rzetelnej formacji własnej możesz zostać zrozumiany w środowisku ludzi niewykształconych… — Alenie pójdą oni za tobą, jeżeli zabraknie ci “daru języków”: zdolności i wysiłku, aby dotrzeć do ich umysłów.

Z dnia na dzień jesteś coraz bardziej “zbzikowany”… — Widać to po tej pewności siebie i niesłychanym zdecydowaniu, które wynikają ze świadomości, że pracujesz dla Chrystusa. — Już Pismo Święte mówi: Vir fidelis multum laudabitur — mąż wierny zasługuje na pochwałę wszystkich.

Przemoc nie jest dobrą metodą przekonywania… zwłaszcza w apostolstwie.

Jesteś młody i dopiero niedawno wszedłeś na tę drogę. Oto rada dla ciebie: ponieważ Bóg zasługuje na wszystko, postaraj się być wybitny w swoim zawodzie, żebyś potem mógł głosić swoje idee z większą skutecznością.

Tam, gdzie nie dotrze twój rozum, módl się o “święty spryt”, żeby więcej i lepiej służyć wszystkim.

Wierz mi: apostolstwo, katecheza powinny funkcjonować jak naczynia włosowate: one przekazują krew od jednego do drugiego. Każdy wierzący do swojego najbliższego kolegi. Dla nas, dzieci Bożych, ważne są wszystkie dusze, ponieważ ważna jest dla nas każda dusza.

Postępuj tak, jak gdyby od ciebie, wyłącznie od ciebie, zależała atmosfera środowiska, w którym pracujesz: atmosfera pracowitości, radości, obecności Boga i perspektywy nadprzyrodzonej. — Nie rozumiem twojej apatii. Jeżeli napotykasz nieco trudną grupę kolegów — która może stała się trudna z powodu twojego zaniedbania — nie interesujesz się nimi, unikasz ich i myślisz, że są zbędnym ciężarem, balastem, który opiera się twojemu apostolskiemu zapałowi, i że cię nie zrozumieją… — Jak mają cię zrozumieć, jeżeli poza tym, że ich kochasz i służysz im swoją modlitwą i umartwieniem, nigdy z nimi nie rozmawiasz?— Ileż niespodzianek cię spotka, kiedy zdecydujesz się porozmawiać z jednym, z drugim i trzecim! A poza tym, jeżeli się nie zmienisz, słusznie będą mogli zawołać, wytykając cię palcem: Hominem non habeo! — nie mam nikogo, kto by mi pomógł!