Zestawienie punktów

Każdy może być członkiem Dzieła, jeżeli Bóg go powoła. Jego powołanie nie musi oznaczać żadnej zmiany stanu i w związku z tym żadnej wewnętrznej zmiany. Każdy pozostanie w miejscu, które zajmuje w świecie ze swoją pracą, swoją mentalnością, swoimi obowiązkami stanu, swoim zawodowym zaangażowaniem, swoimi obowiązkami wobec społeczności i swoimi relacjami społecznymi, dlatego że wszystkie te relacje są środkami pracy apostolskiej chrześcijanina.

Dzieło Boże nada mu swojego szczególnego nadprzyrodzonego ducha — swoją specyficzną ascezę — i odpowiednią formację doktrynalną w tym celu, aby mógł się uświęcać i realizować Opus Dei właśnie w tej samej ludzkiej rzeczywistości i za jej pośrednictwem.

Jednakże w ramach tej koniecznej jedności ducha i formacji każdy członek Dzieła działa w świecie — w swojej doczesnej działalności o charakterze zawodowym, kulturalnym, politycznym, społecznym i tak dalej — z pełną wolnością i w związku z tym z osobistą odpowiedzialnością — odpowiedzialnością całkowitą i wyłączną, którą każdy przyjmuje jako logiczną konsekwencję absolutnej wolności opinii i działania w ramach granic wiary i moralności Jezusa Chrystusa.

Teologiczny i apostolski fakt istnienia Dzieła jest zatem tak szczególny i tak odmienny od narodzin powołania zakonnego i stanu życia, który takie powołanie ze sobą niesie, że z pewnością żadna osoba, która pragnie zostać przyjęta do Opus Dei, nie pomyślałaby wcześniej o oddaniu się Bogu w stanie zakonnym ani o pójściu do seminarium. Dlatego słusznie możemy twierdzić, że nie odwracamy nikogo od żadnej z tych dróg.

Dzieło nie ma ani nie powinno mieć, chociaż uznajemy je u innych, mniejszych seminariów lub szkół apostolskich, w których matki, pełne dobrych pragnień - świętych pragnień - wychowują swoje dzieci od najmłodszych lat, aby sprawdzić, czy żyjąc w szczególnie odpowiednim środowisku, powołanie kapłańskie lub powołanie zakonne może się w nich zakorzenić.

Ci, którzy proszą o przyjęcie do Dzieła — ponieważ są już wystarczająco dorośli — robią to z wyraźną znajomością osobistego oddania, jakie zakłada powołanie do Opus Dei, oraz szczególnej apostolskiej misji, jaką mają realizować.

Ubiegają się o przyjęcie, po powolnym i wolnym dojrzewaniu; podejmują decyzję w sumieniu, z odpowiedzialną zdolnością i świadomością swojej wolności do decydowania, czy chcą, czy nie; po zrozumieniu obowiązków, które nabywają, przyjmując szczególne powołanie Boga w Jego Dziele.

Wolność w odpowiadaniu na Boże wezeanie

Nikomu bardziej niż nam nie zależy na tym, aby do Opus Dei przychodzili tylko ci, którzy naprawdę mają to szczególne Boże powołanie i którzy chcą oddać się i wytrwać w całkowitej wolności: ponieważ jest to najlepsza gwarancja, że z pomocą łaski Bożej będą skuteczni.

Jednocześnie dobrze wiecie, że jest rzeczą właściwą naszemu duchowi widzieć z radością rodzenie się wielu powołań do seminariów i rodzin zakonnych. Ponadto dziękujemy Bogu, że wiele z tych powołań jest owocem pracy formacji duchowej i doktrynalnej, którą prowadzimy wśród młodzieży: ożywiając atmosferę wokół nas w sposób chrześcijański, czyniąc ją bardziej nadprzyrodzoną i apostolską, ochoczo promujemy dla wszystkich instytucji Kościoła większą liczbę dusz.