Emitte lucem tuam et veritatem tuam¹; ześlij światłość swoją i wierność swoją.

Dzieci moje, naśladowanie Chrystusa — venite post me et faciam vos fieri piscatores hominum² — oto na czym polega nasze powołanie. Chodzi o to, by iść tak blisko Niego, żebyśmy utożsamiali się Nim, jak pierwszych Dwunastu. Być tak blisko Niego, abyśmy żyli Jego Życiem, aż do dnia, w którym nie będzie nas już nic od Niego oddzielało i będziemy mogli powiedzieć: „teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus”³.

Jak wielką radością jest poczucie, że mieszka się w Bogu! A jednocześnie umieć dostrzegać całą małość, całą nędzę, całą słabość naszej biednej ziemskiej natury, z jej słabościami i wadami! To dlatego, gdy Chrystus mówi do nas w przypowieściach, tak jak do pierwszych Apostołów, często Go nie rozumiemy i musimy prosić: edissere nobis parabolam!⁴; Panie, wyjaśnij nam tę przypowieść.