Zestawienie punktów

Ojcze mój — zwracaj się do Niego właśnie tak, z ufnością! — któryś jest w niebie, wejrzyj na mnie z litościwą miłością i spraw, bym Ci się odwzajemnił. — Roztop i rozpal moje twarde serce, spal i oczyść moje nieumartwione ciało, napełnij mój rozum nadprzyrodzonym światłem, spraw, by mój język głosił miłość i chwałę Chrystusa.

Nadszedł dla nas dzień zbawienia, wieczności. Raz jeszcze dają się słyszeć nawoływania Boskiego Pasterza, te serdeczne słowa: vocavi te nomine tuo — wezwałem cię po imieniu.

Tak jak nasza matka, On zaprasza nas po imieniu. Co więcej: używa jego poufałej, zdrobniałej formy. Właśnie tam, w głębi duszy, woła i trzeba Mu odpowiedzieć: ecce ego, quia vocasti me — oto jestem, przecież mnie wołałeś; jestem zdecydowany, by tym razem czas nie upłynął niczym woda po rzecznych kamieniach, nie pozostawiając śladu.

O Jezu… umocnij nasze dusze, utoruj nam drogę, a przede wszystkim upój nas miłością! Spraw, byśmy się stali żywymi płomieniami, które rozpalą ziemię boskim ogniem przyniesionym przez Ciebie.

Czymże się chełpisz? — Każdy impuls, który cię porusza, pochodzi od Niego. Wyciągnij z tego wnioski.

Dzięki Ci, Panie, ponieważ — dopuszczając pokusę — dajesz nam równocześnie piękno i moc swojej łaski, żebyśmy zwyciężyli! Dzięki Ci, Panie, za pokusy, które dopuszczasz, żebyśmy byli pokorni!

Ure igne Sancti Spiritus! — rozpal mnie ogniem Twojego Ducha! — wołasz. I dodajesz: Konieczne jest, aby moja biedna dusza jak najprędzej wznowiła swój lot… i by nie przestała wzlatywać, dopóki w Nim nie spocznie! — Twoje pragnienia wydają mi się bardzo dobre. Będę gorąco polecał cię Parakletowi; będę Go ciągle wzywać, by zamieszkał w głębi twojego jestestwa oraz przewodził wszystkim twoim czynom, słowom, myślom i zamiarom, nadając im nadprzyrodzony sens.

Pokorny i radosny śpiew Maryi w Magnificat przypomina nam nieskończoną wielkoduszność Pana wobec tych, którzy stają się jako dzieci, którzy się uniżają, którzy szczerze uważają się za nic.

Wymagaj od siebie bez lęku. Wiele dusz w swoim ukrytym życiu postępuje właśnie tak, by jaśniał tylko Pan. Chciałbym, abyśmy — ty i ja — reagowali tak jak ta osoba, która pragnęła całkowicie należeć do Boga — w uroczystość Świętej Rodziny, przypadającą wówczas w oktawę Objawienia Pańskiego, napisała: “Nie brakuje mi krzyżyków. Wczoraj jeden z nich zabolał mnie aż do łez! A dzisiaj naprowadził mnie na myśl, że mój Ojciec i Pan, św. Józef, i moja Matka, Najświętsza Maryja Panna, nie chcieli pozostawić Ťswojego dzieckať bez prezentu na Trzech Króli . A tym prezentem było światło, które pozwoliło mi poznać swoją niewdzięczność wobec Jezusa, gdy nie odpowiadam na łaskę, i dostrzec swój wielki błąd, kiedy swym podłym postępowaniem sprzeciwiam się najświętszej woli Boga, który chce, abym był Jego narzędziem”.

Tak modlił się człowiek, który pragnął należeć całkowicie do Boga i ze względu na Niego służyć wszystkim duszom: “Panie, proszę Cię, byś działał w tym grzeszniku, żebyś prostował i oczyszczał w tyglu moje intencje”.

Bóg kocha nas nieskończenie bardziej, aniżeli ty kochasz samego siebie… Pozwól Mu więc, by od ciebie wymagał!

Pozwól się kształtować uderzeniami łaski — silnymi bądź delikatnymi. Staraj się nie być przeszkodą, lecz narzędziem. A jeśli zechcesz, twoja Matka Najświętsza pomoże ci i staniesz się kanałem, przez który popłyną boskie wody, zamiast być kamieniem zmieniającym ich bieg.

Dominus dabit benignitatem suam et terra nostra dabit fructum suum — Pan udzieli swego błogosławieństwa, a nasza ziemia wyda swój owoc. — Tak, to błogosławieństwo jest źródłem wszelkiego dobrego owocu, klimatem niezbędnym, by na naszym świecie mogli wyrastać święci, mężczyźni i kobiety, należący do Boga. — Dominus dabit benignitatem — Pan udzieli swego błogosławieństwa. — Zwróć jednak uwagę na to, że dalej jest powiedziane, iż On oczekuje naszych owoców — twoich i moich — i to nie owoców mizernych, wątłych z tego powodu, że nie potrafiliśmy się oddać, lecz obfitych, gdyż hojnie nam błogosławi.