Zestawienie punktów

Pierwszym duchowym owocem pracy z młodymi jest to, że na ogół od samego początku z odpowiednią częstotliwością, przystępują do sakramentów. A dzięki dobremu wykorzystaniu możliwości, które daje dzieło świętego Rafała, otrzymują solidną formację doktrynalną; uczą się być duszami modlitwy, pamiętać o obecności Boga pośród zwykłych obowiązków życia codziennego, nadawać chrześcijański sens swojej pracy – intelektualnej lub fizycznej – i mieć ducha poświęcenia.

Słowem, uczą się żyć mocną i głęboką pobożnością, kochać w wyjątkowy sposób Trójcę Przenajświętszą, Matkę Bożą, Kościół, Papieża, Dzieło; i okazywania swoim postępowaniem, że dążą do spójności życia, starając się, by ich działania były w zgodzie z ich wiarą, wykorzystując swoją pracę jako środek i okazję do apostolstwa.

Kiedy zauważymy u młodych fałszywego ducha samowystarczalności i chęć lekceważenia rodziców i nauczycieli – starych, jak mówią – zrozumiemy i bardziej pokochamy to zadanie świętego Rafała, rozważając słowa św. Jana Chryzostoma: po niemowlęctwie i dzieciństwie następuje młodość, morze, na którym wiatry wieją gwałtownie, jak na Morzu Egejskim, w miarę jak wzrasta pożądliwość.

Jest to wiek, w którym jest mniej miejsca na upominanie, nie tylko dlatego, że namiętności są bardziej gwałtowne, ale także dlatego, że grzechy są mniej ganione, ponieważ zniknęli nauczyciele i pedagodzy. Gdy wiatry są bardziej gwałtowne, a pilot słabszy i nie ma nikogo do pomocy, zastanów się, jak wielka musi być katastrofa statku³.

Pisałem już w tym liście o wybraniu, a poruszę ten temat jeszcze raz, aby usunąć wszelkie możliwe skrupuły i abyście mieli prawe sumienie. Mówię Wam, że gdy chce się być lepszym, pragnienie bycia wybranym nie jest pychą, nie jest arogancją.

Przeciwnie, jest to cnota miła Bogu: ponieważ znamy kiepską glinę, z jakiej jesteśmy ulepieni, i aby być lepszymi, musimy zawsze opierać się na miłosierdziu i łasce Pana, i powtarzać te słowa św. Pawła: omnia possum in eo qui me confortat²¹.

Mamy więc obowiązek formować dusze w taki sposób, aby pomóc im być dobrymi katolikami, korygując ich postępowanie, wpajając im konieczność życia wewnętrznego i przekonując ich, że codzienna praca jest najodpowiedniejszym środkiem do osiągnięcia doskonałości chrześcijańskiej i do czynienia dobra wszystkim duszom.

Wspomagani przez osobiste i dobrowolne kierownictwo duchowe u kapłana zaprzyjaźnionego z Dziełem oraz przez osobiste rozmowy z osobą z Dzieła, ukierunkujecie je w praktykowaniu życia wewnętrznego.

Trzeba więc, aby ich nie opuszczać, aby to, co zostało rozpoczęte z tak dobrymi intencjami, z prawością, zostało dobrze zakończone. Nie możemy ich opuścić, nawet jeśli widzimy, że nie będą mieć powołania. Mogłoby to bardzo zaszkodzić tym, których to dotyczy, a także ogólnie pracy świętego Rafała. Pozostaliby urażeni, rozgoryczeni, mówiliby o nas źle – nie bez powodu – psuliby atmosferę i utrudniali pracę innym, których ostrzegaliby przed Dziełem. Musimy mieć nadprzyrodzone spojrzenie i wielką odpowiedzialność, aby włożyć tyle samo lub więcej wysiłku w utrzymanie tych młodych ludzi w jedności z apostolstwem świętego Rafała, jak to czyniliśmy wcześniej.

Posiadamy te dary, aby przekazywać je innym. Nigdy nie będzie łatwiej i bardziej owocnie ich udzielać, niż będąc u boku młodych ludzi, pomagając im; ucząc ich praktykowania środków duchowych, które uczynią z nich zwycięzców w początkach walki ascetycznej, kiedy zaczynają się budzić namiętności, a w głowie pojawiają się pierwsze bunty, pierwsze pragnienia niezależności.

Novellas adhuc et vix firmae radicis arbusculas, dum ad omnem ductum sequaces sunt, in quamlibet partem flecti facile est; quae natura plerumque curvatae cito ad colentis arbitrium corriguntur ²⁸; Młode drzewa, których korzenie nie są jeszcze mocne, rozwijają się zgodnie z tym, jak się je nagina i łatwo je skierować na dowolną stronę. Te małe drzewka, powyginane przez wiatr można łatwo i szybko wyprostować, zgodnie z wolą tego, kto się nimi opiekuje.