Zestawienie punktów

Nie upokarzać nikogo. Święta ustępliwość

Nie przesadzajcie z trudnościami. Dusza kontemplacyjna umie zobaczyć Jezusa Chrystusa w tych, którzy ją otaczają i nie jest jej trudno znosić wszystko, co przykre w obcowaniu z braćmi, ludźmi. Co więcej, samo znoszenie wydaje jej się niewystarczające. Chce budować, naśladować Jezusa Chrystusa w Jego bezgranicznej miłości, Jego zdolności ustępowania we wszystkich sprawach osobistych, we wszystkim, co nie oznacza obrazy Boga.

A my, którzy jesteśmy mocni w wierze — powiem Wam ze św. Pawłem — powinniśmy znosić słabości tych, którzy są słabi, a nie szukać tylko tego, co dla nas dogodne. Niech każdy z nas stara się o to, co dla bliźniego dogodne — dla jego dobra, dla zbudowania¹⁰⁶.

Uczyłem Was również, moje Córki i moi Synowie, istotnej i praktycznej zasady budującego działania wobec innych z miłością: nie kłócić się, nie stosować dialektyki do przekonania innych, ponieważ wiele osób nie jest w stanie ustąpić bez poczucia upokorzenia, uznając rację tego, który mówi jako przeciwnik.

A tego, który jest słaby w wierze, przygarniajcie życzliwie, bez spierania się o poglądy¹⁰⁷. Prawdę wypowiada się spokojnie, w pozytywny sposób, bez polemiki, bez upokarzania, zawsze pozostawiając drugiej osobie honorowe wyjście, by mogła bez trudności uznać, że błądzi, że brakowało jej formacji albo informacji. Niekiedy najdelikatniejsza miłość będzie polegała na tym, aby sprawić, żeby druga osoba pozostała z przekonaniem, że doszła na własną rękę do odkrycia nowej prawdy. Nie kłóćcie się, ale pozwalajcie na spokojne zgłębianie problemu, podsuwając odpowiednią lekturę.

My, moje Córki i moi Synowie, musimy robić tak samo, ponieważ popycha nas do tego miłość Chrystusa: caritas Christi urget nos — miłość Chrystusa przynagla nas⁶. W ciągle nowym świetle miłości, kochając hojnie Boga i bliźniego, wobec przykładu, jaki dał nam Nauczyciel, będziemy odnawiać nasze gorące pragnienie zrozumienia, przebaczenia, abyśmy nie czuli się nieprzyjaciółmi nikogo.

Naszą postawę wobec dusz można opisać krótko, używając tego wyrażenia Apostoła, które jest jakby zawołaniem: caritas mea cum omnibus vobis in Christo Iesu — miłość moja z wami wszystkimi w Chrystusie Jezusie⁷. Mając miłość, będziecie siewcami pokoju i radości na świecie, kochając i broniąc osobistej wolności dusz, wolności, którą Chrystus szanuje i którą dla nas zdobył⁸.

Dzieło Boże narodziło się, aby rozpowszechniać na całym świecie przesłanie miłości i pokoju, które przekazał nam Pan, aby zapraszać wszystkich ludzi do poszanowania praw ludzkich. Takiej formacji pragnę dla moich Dzieci i tacy rzeczywiście jesteście.

Jedności życia powinna odpowiadać, odnawiana każdego dnia, spontaniczna wielkoduszność, która w widoczny sposób objawia się we wszystkim, abyście — jako wierni żołnierze Jezusa Chrystusa w świecie — potrafili złożyć siebie w całopalnej ofierze, powtarzając: ja też w szczerości serca mojego ofiarowałem dobrowolnie to wszystko⁹.

Zrozumienie, jedność

Gotowość do niekończącego się apostolstwa, o które prosi Jezus, ma być jak nieustanne bicie serca. Moje Dzieci, Pan powołał nas do swojego Dzieła w czasach, w których dużo mówi się o pokoju, pokoju zaś nie ma: ani w duszach, ani w instytucjach, ani w życiu społecznym, ani między narodami. Mimo ciągłego głoszenia równości i demokracji, istnieją kasty: zamknięte, nieprzeniknione.

Pan powołał nas w czasach, w których nawołuje się do zrozumienia, ale się go nie praktykuje. Dotyczy to niekiedy nawet osób, które działają w dobrej wierze i chcą żyć miłością, lecz miłość polega bardziej na wyrozumiałości niż na dawaniu.

Są to czasy, w których fanatycy i ludzie nieprzejednani — niezdolni do przyjęcia cudzych racji — zabezpieczają się, określając tych, którzy są ich ofiarami, jako gwałtownych i agresywnych. Są to wreszcie czasy, kiedy słyszymy, jak wiele mówi się o jedności, a chyba trudno wyobrazić sobie, że może pojawić się większy rozłam, już nie tylko między ludźmi w ogóle, ale między samymi katolikami.

W takiej atmosferze i w takim otoczeniu musimy dawać przykład — pokorny a zarazem śmiały, wytrwały i aktywny — spójnego, chrześcijańskiego życia, pełnego zaangażowania, zrozumienia i miłości do wszystkich dusz.

Exiit qui seminat seminare semen suum; siewca wyszedł siać ziarno¹⁰ — i to jest nasze zadanie: siać, przekazywać dobrą naukę, uczestniczyć we wszystkich uczciwych zadaniach i troskach ziemskich, żeby dawać dobry przykład naśladowców Chrystusa.

On, moje Córki i Synowie, coepit facere et docere — co Jezus czynił i czego nauczał¹¹, najpierw czynił, a następnie nauczał, i chcę, żebyście byli właśnie tacy: naprawdę święci na ulicy, na uniwersytecie, w warsztacie, w domu, zgodnie z tym szczególnym powołaniem Pana, którego nie przeżywa się na pół gwizdka, ale które ma charakter całkowitego oddania.

Oddanie pokorne i milczące ułatwi Wam poznanie wielkości, wiedzy, doskonałości Boga i sprawi, że poznacie również małość, niewiedzę, nędzę, którą cechujemy się my — ludzie. Dzięki temu, widząc własne słabości, nauczycie się rozumieć cudze. Nauczycie się również przebaczać z miłością i pragnąć nawiązywania relacji ze wszystkimi, ponieważ nie może istnieć stworzenie, które byłoby nam obce.

Moje Dzieci, gorliwość o dusze sprawia, że nie żywimy wrogości do nikogo, ale posiadamy wielkie, powszechne, katolickie serce. Prowadzi do tego, by latać niczym orły, na skrzydłach miłości Boga, bez zamykania się w klatce sprzeczek albo nędznych stronnictw, które tak często czynią bezpłodnym działanie tych, którzy chcą pracować dla Chrystusa.

Jednym słowem, jest to taka gorliwość, która, jeśli ją posiądziemy, zaprowadzi nas do zrozumienia, że in Christo enim Iesu neque circumcisio aliquid valet neque praeputium, sed nova creatura — ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie¹² i że — wobec dobra, które możemy uczynić — to, co liczy się naprawdę, to dusze.