Zestawienie punktów

Moc Boża objawia się w ludzkiej słabości

Aby zaś nie wynosił mnie zbytnio ogrom objawień, dany mi został oścień dla ciała, wysłannik szatana, aby mnie policzkował — żebym się nie unosił pychą. Dlatego trzykrotnie prosiłem Pana, aby odszedł ode mnie, lecz mi powiedział: «Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali». Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny (2 Kor 12, 7–10).

Kiedy Bóg pragnie czegoś dokonać, wówczas używa nieproporcjonalnych środków, by jasno pokazać, że to Jego dzieło. Dlatego Wy i ja, znający przytłaczający ciężar naszej niegodziwości, powinniśmy powiedzieć Panu: choćbym uważał się za nędznika, nie stracę świadomości, że jestem Bożym narzędziem w Twoich rękach. Nigdy nie wątpiłem, że to, czego dokonałem w życiu w służbie świętemu Kościołowi, nie było moją, ale Boga zasługą, nawet jeśli posłużył się właśnie mną: Człowiek nie może otrzymać niczego, co by mu nie było dane z nieba (J 3, 27).

Wspaniałość cudów zdziałanych przez Boga naszymi rękami powinna być dla nas okazją do uniżenia, aby sławić Boga i uznać, że wszystko pochodzi od Niego i że my tylko przeszkadzaliśmy albo co najwyżej byliśmy ubogimi narzędziami w Jego rękach.

Powinniśmy myśleć, że jest wiele dusz, które pracowały lepiej niż my; które poświęcały się bardziej i modliły z większą wytrwałością, ale Pan zechciał posłużyć się bardziej Wami i mną niż tymi osobami, żeby widziano, że to On działa; żeby zauważono, że narzędzia nie mają znaczenia lub jest ono niewielkie.

Dlatego że Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nieszlachetnie urodzone według świata oraz wzgardzone, i to, co w ogóle nie jest, wyróżnił Bóg, by to, co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga¹⁴⁷.

Tak więc, Córki i Synowie moi, kiedy będzie Wam się wydawało, że pracowaliście dużo w służbie Panu, powtarzajcie słowa, których On sam Was nauczył: servi inutiles sumus; quod debuimus facere, fecimus — słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać¹⁴⁸.

Podsumowanie, które zawsze sporządzam na koniec dnia, robiąc rachunek sumienia, brzmi pauper servus et humilis — ubogi i pokorny sługa. I to wówczas, kiedy nie jestem zmuszony powiedzieć: Panie, Josemaría nie jest zadowolony z Josemaríi. Jednakże, jako że pokora jest prawdą, wielokrotnie — tak samo jak przydarza się Wam — myślę: Panie, przecież nie pamiętałem w ogóle o sobie, przecież myślałem tylko o Tobie i ze względu na Ciebie zajmowałem się tylko pracą na rzecz innych! Wówczas nasza kontemplacyjna dusza wykrzykuje z Apostołem: vivo autem iam non ego: vivit vero in me Christus — teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus¹⁴⁹.

Bez pokory nie da się skutecznie służyć, ponieważ nie widzi się konieczności ufnego poddania się działaniu łaski, nie będziemy odczuwać ciągłego impulsu uciekania się do Boga jako do naszej jedynej siły. Nie osiągniemy też od Pana łask, które ma dla nas przygotowane, dla naszego uświęcenia i uświęcenia naszych towarzyszy: quoniam excelsus Dominus, et humilia respicit — ponieważ Pan jest wzniosły i patrzy łaskawie na pokornego¹⁵⁰.

Dzieci mojej duszy, wiem, że będziecie walczyć, żeby być pokorni. Wiem, że dzięki temu staniecie się cudownie skuteczni, ponieważ będziecie posłusznymi narzędziami w rękach Boga. I poniesiecie na cały świat sól i światło Chrystusa, przede wszystkim przykładem Waszego życia: Prowadźmy zatem nowe życie; uczyńmy z ziemi niebo. Pokażmy poganom, jakich dóbr są pozbawieni. Gdy zobaczą, jak piękne prowadzimy życie, ujrzą sam obraz królestwa niebieskiego¹⁵¹.