Każdy człowiek dostosowuje rzeczy ogólnodostępne do swoich osobistych potrzeb i konkretnych okoliczności. Z tego samego rodzaju tkaniny szyje się bardzo różne ubrania: jedne większe, inne mniejsze, jedne szersze, inne węższe. Miliony ludzi przyjmują to samo lekarstwo, a każdy z nich używa go zgodnie ze swoimi osobistymi potrzebami. Kiedy te szczególne cechy lub okoliczności są mniej lub bardziej trwałe, powodują powstanie określonego sposobu patrzenia na życie, powiedzielibyśmy, specyficznej psychologii. Wszyscy doświadczamy na przykład tego, co możemy nazwać trochę żartobliwie „skrzywieniem zawodowym”. Lekarz, jeśli zauważy osobę na ulicy instynktownie pomyśli: ma chorobę wątroby; jeśli jest krawcem, powie: ten człowiek jest źle ubrany; jeśli jest szewcem, prawdopodobnie pomyśli: jakie dobre buty nosi...

Spójrzcie, moje dzieci: jeśli dzieje się tak w życiu zawodowym, w sprawach ludzkich, to samo dzieje się również w życiu duchowym. Mamy specyficzne życie wewnętrzne, nasze własne, po części wspólne tylko nam. Charakterystyczną cechą tego wewnętrznego życia członków Dzieła, która musi dać każdemu z nas specyficzny sposób widzenia rzeczy jest aktywne poszukiwanie świętości innych. Nie kochamy Boga, jeśli myślimy tylko o własnej świętości. Musimy myśleć o innych, o świętości naszych braci i sióstr oraz wszystkich dusz.