Zestawienie punktów

To nieprawda, że istnieje sprzeczność między byciem dobrym katolikiem a wierną służbą społeczności obywatelskiej. Podobnie też Kościół i Państwo w świetle powierzonej im przez Boga misji nie mają powodu do konfliktu w prawowitym pełnieniu swojej władzy. Kłamią — tak jest, kłamią! — ci, którzy twierdzą coś przeciwnego. To właśnie oni w imię fałszywej wolności chcieliby, abyśmy my, katolicy, “uprzejmie” powrócili do katakumb.

Ludzie światowi zabiegają, ażeby dusze jak najszybciej utraciły Boga; a potem, aby straciły świat… Nie kochają tego naszego świata, wyzyskują go, depcząc innych! — Obyś ty również nie stał się ofiarą tego podwójnego oszustwa!

Oto zasadniczy błąd, którego powinieneś się wystrzegać: chodzi o myślenie, że zwyczaje oraz wymogi — szlachetne i słuszne — twoich czasów i twojego środowiska nie mogą być podporządkowane świętości nauczania moralnego Chrystusa i do niego dostosowane. Zwróć uwagę, że powiedziałem wyraźnie: “szlachetne i słuszne”. Inne nie mają prawa bytu.

Nie można oddzielać religii od życia — ani w myśli, ani w codziennej rzeczywistości.

Nie możemy stać z założonymi rękami, kiedy subtelne prześladowanie skazuje Kościół na śmierć głodową, spychając go na margines, wykluczając z życia publicznego, a przede wszystkim zabraniając mu interweniowania w dziedzinie edukacji, kultury, życia rodzinnego. To nie są nasze prawa: to prawa Boga, i On powierzył je nam, katolikom… abyśmy z nich korzystali!

Wiele rzeczywistości materialnych, technicznych, gospodarczych, społecznych, politycznych, kulturalnych — pozostawionych samym sobie albo oddanych w ręce ludzi, którym brakuje światła naszej wiary — zmienia się w poważne przeszkody dla życia nadprzyrodzonego. Stają się jakby terenem zamkniętym i wrogim Kościołowi. Ty jako chrześcijanin — badacz, pisarz, naukowiec, polityk, robotnik… — masz obowiązek uświęcania tych rzeczywistości. Pamiętaj, że cały wszechświat — pisze Apostoł — jęczy w bólach rodzenia, oczekując wyzwolenia dzieci Bożych.

Już przed wielu laty dostrzegłem z całkowitą jasnością zasadę, która zawsze będzie aktualna: ze względu na atmosferę panującą w społeczeństwie, oddalonym od wiary i moralności chrześcijańskiej, potrzebna jest nowa forma praktykowania i głoszenia odwiecznej prawdy Ewangelii: w samym jądrze społeczeństwa i świata synowie Boży powinni jaśnieć dzięki swoim cnotom niczym lampy w ciemności — Quasi lucernae lucentes in caliginoso loco .

To zdumiewające, jak często i jak wielu ludzi — w imię wolności — obawia się tego — i sprzeciwia temu! — żeby katolicy byli po prostu dobrymi katolikami.

Strzeż się szerzycieli oszczerstw i insynuacji, które jedni przyjmują z lekkomyślnością, a inni z powodu złej wiary, niszcząc przez to spokój otoczenia i zatruwając opinię publiczną. Czasami prawdziwa miłość wymaga, aby zdemaskować te naruszenia i tych, którzy je propagują. W przeciwnym razie, w swoim wypaczonym lub nieuformowanym sumieniu, oni i ci, którzy ich słuchają, mogą wyciągnąć taki wniosek: milczą, a więc się zgadzają.

Sekciarze podnoszą głosy przeciwko temu, co nazywają “naszym fanatyzmem”, ponieważ mijają wieki, a wiara katolicka pozostaje niezmienna. Natomiast fanatyzm sekciarzy — ponieważ nie ma związku z prawdą — za każdym razem zmienia szaty, wystawiając przeciwko Kościołowi świętemu straszak czczych słów, odartych z treści przez ich czyny: “wolność”, która zniewala; “postęp”, który ponownie sprowadza do barbarzyństwa; “nauka”, która maskuje ignorancję… Wciąż wystawiają na sprzedaż stary, zepsuty towar. Oby z każdym dniem coraz silniejszy stawał się “twój fanatyzm” wiary, który jest jedyną obroną jedynej Prawdy!

Niech cię nie przeraża ani nie dziwi tępota niektórych ludzi. Nigdy nie zabraknie pyszałków, którzy popisując się kulturą, szermują bronią swojej ignorancji.

Smutno jest przekonać się, jak występują ramię w ramię przeciwko chrześcijanom, dzieciom Bożym — złączeni przez różne namiętności — ci, co nienawidzą Boga, i niektórzy z tych, co twierdzą, że Mu służą.