Zestawienie punktów

Mieć ducha katolickiego oznacza, że na swych barkach odczuwamy ciężar troski o cały Kościół, nie tylko o tę czy inną jego konkretną cząstkę. Wymaga to również, by nasza modlitwa rozciągała się w hojnej prośbie z północy na południe i ze wschodu na zachód. W ten sposób zrozumiesz okrzyk — akt strzelisty — owego przyjaciela, który wobec braku miłości do naszej Najświętszej Matki ze strony tylu osób wołał: “Boli mnie Kościół!”.

Dzieło Kościoła jawi się codziennie niczym wielka tkanina, którą ofiarowujemy Panu, gdyż my, wszyscy ochrzczeni, stanowimy Kościół. — Jeśli będziemy wypełniać swoje obowiązki — wiernie i z oddaniem — ta wielka tkanina okaże się piękna i bez skazy. — Lecz jeśli ktoś opuści nitkę tu, inny tam, a jeszcze inny z drugiej strony… zamiast pięknej tkaniny wyjdzie z tego postrzępiona szmata.

Nie martw się, jeśli twoja praca wydaje się teraz bezowocna. Kiedy zasiewa się świętość, nic się nie marnuje. Plony zbiorą inni.

W swoich rozmowach z tyloma małżeństwami powtarzam, że póki żyją oni sami i ich dzieci, muszą pomagać im stawać się świętymi, chociaż wiemy, że na ziemi żaden z nas świętym nie będzie. Będziemy tylko walczyć, walczyć i walczyć. — I dodaję: wy, chrześcijańskie matki i ojcowie, jesteście wielkim duchowym motorem, który waszym bliskim daje Bożą moc do tej walki, do zwyciężania, do stawania się świętymi. Nie zawiedźcie ich!

Staraj się modlić codziennie w następującej intencji: abyśmy my, wszyscy katolicy, byli wierni, abyśmy zdecydowali się walczyć o swoją świętość. — To logiczne! Czegóż możemy życzyć tym, których kochamy, tym, którzy są z nami związani silnymi więzami wiary?

Kiedy ochoczo i wielkodusznie wypełniasz swoje obowiązki, uzyskujesz również obfite łaski Pana dla innych dusz.