Zestawienie punktów

Nie przerażaj się ani nie upadaj na duchu, gdy odkrywasz swoje błędy… I to jakie błędy! — Walcz o ich wykorzenienie, a walcząc, bądź przekonany, że dobrze jest, iż odczuwasz wszystkie te słabości, bo w przeciwnym razie stałbyś się pyszny: a pycha oddala od Boga.

Podziwiaj dobroć Boga, bo Chrystus pragnie żyć w tobie… również wtedy, kiedy odczuwasz ciężar własnej nędzy, tego biednego ciała, tej podłości, tej nędznej gliny.

— Tak, również wtedy pamiętaj o tym wezwaniu Bożym: Jezus Chrystus, który jest Bogiem i Człowiekiem, rozumie mnie i czuwa nade mną, bo jest moim Bratem i Przyjacielem.

Żyjesz zadowolony, bardzo szczęśliwy, choć czasami odczuwasz napady smutku, a nawet prawie stale odczuwasz jakby osad rzeczywistego przygnębienia.

— Ta radość i ten smutek mogą rzeczywiście współistnieć, lecz każde z nich w “swoim człowieku”: jedno w nowym, a drugie — w dawnym.

Pokora jest owocem poznania Boga i poznania siebie samego.

Panie, proszę Cię o prezent: o miłość… miłość, która mnie oczyści. — I o jeszcze jeden prezent: o poznanie samego siebie, żebym napełnił się pokorą.

Świętymi są ci, którzy walczą do końca swojego życia: ci, którzy potrafią podnieść się po każdym potknięciu, po każdym upadku, by odważnie iść dalej drogą, z pokorą, miłością, nadzieją.

Jeśli twoje błędy czynią cię pokorniejszym, jeśli prowadzą cię do usilniejszego szukania oparcia w Bożej dłoni, są drogą do świętości: felix culpa! — błogosławiona wina! — jak śpiewa Kościół.

Wydaje się to nie do wiary, by ktoś taki jak ty — który twierdzi, że jest niczym — ważył się stawiać przeszkody łasce Bożej. A to właśnie czynisz przez swoją fałszywą pokorę, swój “obiektywizm”, swój pesymizm.

Prawdziwą wiarę poznaje się po pokorze. Dicebat enim intra se — mówiła sobie owa biedna kobieta: si tetigero tantum vestimentum eius, salva ero — żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa. Jak wielka jest jej pokora — owoc i znak jej wiary!

Naśladuj Najświętszą Maryję Pannę: tylko całkowite uznanie własnej nicości może uczynić nas cennymi w oczach Stwórcy.

Nie osiągniemy nigdy autentycznej radości nadprzyrodzonej i ludzkiej, prawdziwego dobrego humoru, jeśli nie będziemy naprawdę naśladować Jezusa, jeśli nie będziemy jak On pokorni.

Czy potrafisz znieść te upokorzenia — w sprawach małej wagi — których domaga się od ciebie Bóg, a które nie zaciemniają prawdy? — Nie? To znaczy, że nie miłujesz cnoty pokory!