Zestawienie punktów

Pragnienia bycia świętym pośród świata

Nie oznacza to, że nie było innych dusz, które starały się poświęcać doskonałemu wypełnianiu woli Bożej, bez oddzielania się od swoich codziennych zajęć i życia w świecie. Były takie — zwykle odosobnione — i Kościół niektóre z nich wyniósł na ołtarze.

Ogromna większość tych dusz pozostawała jednak w cieniu, przeminęła w milczeniu, niepostrzeżenie, tak że niemal nie można było wiedzieć, do jakiego stopnia ich święte życie było przykładem dla innych osób i przyczyniło się do ukazania świętości Kościoła.

Za przykładem tych niezwykłych ludzi pozostało również może nie tak wyraźne nauczanie, że wszyscy ochrzczeni, nawet prowadząc zwyczajne życie i pracując pośród świata, mogą i powinni uświęcać się i być potężnym zaczynem chrześcijańskiego życia⁶³.

Istnieją szlachetne dusze, mężczyzn i kobiet, które czują pragnienie pracy ze wszystkich sił w winnicy Pańskiej. Nie mają jednak powołania zakonnego. Nie pragną też życia według rad ewangelicznych^[9], ale chciałyby zrealizować pośród świata i życia codziennego, swoje pragnienia poświęcenia się poszukiwaniu doskonałości chrześcijańskiej i realizacji apostolstwa^[10].

Takie osoby odczuwające głód doskonałości wiedzą, że nie brakuje środowisk, które również należą do Boga, zamkniętych granicami, których kapłan lub zakonnik, ze względu na charakter jego powołania, nie może przekroczyć. Postępująca dechrystianizacja współczesnego społeczeństwa stanowi wymowny dowód, że ludzkie życie, zawody i zajęcia społeczne, często znajdują się daleko od Kościoła i od zajęć właściwych ludziom poświęconym ich służbie.

Otóż, moje Córki i moi Synowie — jako część Bożej Opatrzności w opiece nad Świętym Kościołem i w zachowywaniu ducha Ewangelii — od 2 października 1928 roku Pan powierzył Opus Dei zadanie ukazywania wyraźnie i przypominania wszystkim duszom przykładem Waszego życia i słowem, że istnieje powszechne powołanie do chrześcijańskiej doskonałości i że można za nim podążać.

Pan chce, żeby każdy z Was, w konkretnych okolicznościach swojego własnego stanu w świecie, starał się być święty: haec est enim voluntas Dei, sanctificatio vestra⁶⁴; albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie. Świętość często ukryta — bez zewnętrznego blasku — codzienna, heroiczna: jest po to, by „współodkupiać” z Chrystusem, aby „zbawiać” z Nim stworzenia, aby porządkować z Nim ludzkie sprawy.

Bóg chce posłużyć się Waszą osobistą świętością, poszukiwaną zgodnie z duchem Dzieła, żeby ukazać wszystkim w szczególny i prosty sposób to, co Wy dobrze już znacie — żeby wszyscy wierni, włączeni w Chrystusa poprzez chrzest, byli powołani do poszukiwania pełni chrześcijańskiego życia.

Wszyscy są powołani do świętości

Pan chce, żebyśmy byli Jego narzędziami i pamiętali w praktyce — również poprzez życie — że powołanie do świętości jest powszechne, nie zaś przeznaczone wyłącznie dla nielicznych, ani dla określonego stanu życia, ani że nie jest w sposób ogólny uwarunkowane porzuceniem świata. Każda bowiem praca, każdy zawód może być drogą świętości i środkiem apostolstwa.

Taka jest, Dzieci, nauka Boża. Nauka, którą z trudem mogą zrozumieć ci, którzy nie pojmują doskonałości chrześcijańskiej ani kontemplacji poza stanem zakonnym. Jest ona jednak oparta na Piśmie Świętym i Tradycji Kościoła, potwierdzona doświadczeniem, którego dostarcza nam nieustannie mimo naszej ludzkiej małości życie Opus Dei.