Zestawienie punktów

Prosty duch Opus Dei miłuje prawdę i szczerość; ma na celu służbę Kościołowi, prowadzi do poszanowania i obrony wolności. Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie żadnej innej służby dla sprawy Bożej, która nie miałaby przynajmniej miłości do osobistej wolności człowieka.

Będziemy zatem miłować jedność i wspaniałą różnorodność w Kościele; ze czcią będziemy traktować narzędzia jedności i będziemy się do tej czci przyczyniać; będziemy rozumieć przejawy katolickości i wewnętrznego bogactwa, które przejawiają się w różnorodności duchowości, stowarzyszeń, rodzin i działań, które w każdym czasie i na każdym miejscu dają dowód, że wszystkie pochodzą od tego samego niepodzielnego Ducha²⁸.

Dlatego trzeba szybko reagować na każdą udawaną służbę Kościołowi, która wypacza nadprzyrodzony sens jakiegokolwiek zadania duchowego i apostolskiego, lub która próbuje naruszyć wolność jednostki lub wolność naszej Matki Kościoła.

Jedność apostolstwa

Ut omnes unum sint, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie!Oby się tak zespolili w jedno – consummati in unum – aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował, tak jak Mnie umiłowałeś²⁹.

Jest to modlitwa, którą Jezus modlił się za nas do Boga Ojca. Jest to również modlitwa, którą, zjednoczone z Jezusem Chrystusem, wszystkie dzieci Pana w Opus Dei modlą się codziennie od początku istnienia Dzieła: pro unitate apostolatus, o jedność, którą tylko papież daje całemu Kościołowi, a biskup, w komunii ze Stolicą Apostolską, swojej diecezji.

Jedność w miłości, w miłości Boga, aby wszyscy ludzie wiedzieli, że Pan ich miłuje i chce, aby byli zbawieni: Tak bowiem Bóg umiłował świat, Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne³⁰.

Pragnienie jedności, córki i synowie mojej duszy, jest także kolejnym powodem, abyśmy ze wszystkich sił kochali papieża i byli zawsze gotowi mu służyć, niezależnie od tego, jakim jest człowiekiem. Kiedy się zestarzejecie, a ja zdam sprawę przed Bogiem, nie omieszkajcie powiedzieć swoim braciom, że Ojciec miłował papieża z całego serca.

Jesteśmy ponadto w doskonałej sytuacji, aby służyć i wspierać jedność Kościoła. Trudno jest nam ingerować w pracę apostolską innych, ponieważ nasze apostolstwo jest obiektywnie inne i realizujemy je w inny sposób, zawsze poprzez pracę zawodową.

Przede wszystkim różni się całkowicie od tego, co czynią zakonnicy, z tej prostej przyczyny, że nie jesteśmy zakonnikami, ani nie powstaliśmy po to, by ich zastępować. Różni się także od sposobu apostolstwa innych stowarzyszeń wiernych. Nasze zadania apostolskie opierają się na pracy zawodowej – nie są czymś dodanym do zwykłej działalności obywateli i profesjonalistów – i wymagają pełnego oddania się Bogu w pracy, która jest zarówno zawodowa, jak i apostolska.

Ingerencja może mieć miejsce tylko wtedy – ponieważ będziemy walczyć, aby zapobiec takim nadużyciom – gdy ktoś, o błędnej mentalności klerykalnej, zechce narzucić jedyne kryterium w jakiejkolwiek dziedzinie, którą Bóg pozostawił wolności ludzkiej opinii, aby nie utracić – na przykład – kontroli nad pewnymi działaniami społecznymi, politycznymi, ekonomicznymi itp. noszącymi próżne określenie katolickich. My zawsze opowiadamy się za wolnością.

Jedność osądu dla katolików, a więc i dla członków Dzieła, może być dana tylko przez hierarchię Kościoła, gdy uzna ona to za stosowne dla dobra dusz. Ci, którzy kierują Dziełem, nie mają nic do powiedzenia ponieważ nie jest ich zadaniem udzielanie wskazówek w tych sprawach, w których każdy z was jest osobiście wolny i odpowiedzialny.

We wszystkich naszych apostolstwach korporacyjnych – za które Dzieło jest w pełni odpowiedzialne – działamy zawsze w porozumieniu z biskupem, ponieważ naszym celem jest wzmocnienie jego autorytetu i uniknięcie rozłamu w apostolstwie.

Jedność nie może być jednak uniformizmem. Wszyscy chrześcijanie, a zwłaszcza ci, którzy osobiście i całkowicie poświęcają swoje życie na służbę Bogu, są zjednoczeni we współodkupieńczej misji Kościoła. Jednak współpracują w niej na różne sposoby, zgodnie ze swoim specyficznym powołaniem.

Jedność zatem wymaga od nas umiłowania Bożego powołania, które otrzymaliśmy i wierności temu powołaniu. To droga pracy, bycia użytecznym dla całego Kościoła, którą wola Boża pragnie dla nas. To droga do pokazania w praktyce, że wszystkie powołania są kochane i rozumiane. Duch Boży przekazuje chrześcijanom bardzo różnorodne dary.

Szanowanie powołania innych. Miłość i podziw wobec zakonników

Kto nie potrafi kochać, a przynajmniej szanować powołania innych – wraz z zadaniami apostolskimi, jakie każde powołanie ze sobą niesie – ten nie kocha właściwie własnego powołania. Może dlatego, że w sposób nieuporządkowany pragnie, aby powołanie innych było takie samo jak jego własne; albo też pragnie wchłonąć wszystkie apostolaty do swojego własnego, czego bezpośrednią konsekwencją jest brak koncentrowania się na celach, które ze względu na sprawiedliwość powinien wypełniać. Dlatego staje się przeszkodą w pracy innych oraz w jedności i różnorodności apostolstwa.

Nie będę się rozwodził nad wszystkim, co mi podsuwają te rozważania, które wykraczają poza temat listu, ale chcę powtórzyć, że bardzo kocham i czczę zakonników i wszystkie dusze, które pracują dla Chrystusa. Paweł napisał do wiernych w Filippi: testis enim mihi est Deus, quomodo cupiam omnes vos in visceribus Iesu Christi, albowiem Bóg jest mi świadkiem, jak gorąco tęsknię za wami wszystkimi [ożywiony] miłością Chrystusa Jezusa³⁷.