Zestawienie punktów

Na przestrzeni wieków Kościół często musiał z niezwykłym męstwem domagać się poszanowania swojego niezbywalnego prawa nauczania wszystkiego, co jest konieczne do wypełnienia jego misji. Co do właściwego przedmiotu swojego wychowawczego posłannictwa, to jest, „co do wiary i nauki obyczajów, sam Pan uczynił Kościół uczestnikiem swego Boskiego nauczania (…); dlatego też Kościół (…) posiada nietykalne prawo wolności nauczania”⁵; do zbawienia dusz, aby rozszerzać Królestwo Boże, aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie⁶.

Szczególną i bezpośrednią misją Magisterium Kościoła jest nauczanie wszystkiego, co odnosi się do naszego ostatecznego celu. A ponieważ nic, co przyczynia się do dobra ludzi i społeczeństwa obywatelskiego, nie może być radykalnie obce temu celowi, Kościół hierarchiczny, wypełniając swoją misję, wywarł dobroczynny wpływ na najróżniejsze dziedziny ludzkiego życia i kultury.

Stąd też wszyscy ci, którzy uczciwie pracują na różnych odcinkach życia społecznego, w jakiś sposób przyczyniają się lub mogą przyczynić się do uświęcającej i odkupieńczej misji Kościoła.

Dlatego też wszyscy chrześcijanie — bez wyjątku — muszą poczuwać się do apostolskiej odpowiedzialności, wykonując swoją pracę zawodową, niezależnie od jej rodzaju. Chociaż bowiem zajęcia te zostały pozostawione wolnemu wyborowi ludzi, nie oznacza to, że zostały oderwane od współpracy w dziele Odkupienia. Czym jest dusza w ciele, tym są w świecie chrześcijanie. Duszę znajdujemy we wszystkich członkach ciała, a chrześcijan w miastach świata. Dusza mieszka w ciele, a jednak nie jest z ciała i chrześcijanie w świecie mieszkają, a jednak nie są ze świata⁷.

Z tą misją jesteśmy posłani, aby być światłem i nadprzyrodzonym zaczynem w każdym ludzkim środowisku życia. Jako chrześcijanie usłyszeliśmy również nakaz Chrystusa: euntes ergo docete omnes gentes!⁸ Nie chodzi o funkcję delegowaną przez hierarchię kościelną czy jakieś okazjonalne przedłużenie jej posłannictwa, ale o szczególną misję świeckich jako żywych członków Kościoła Bożego.

Szczególne posłannictwo wyznacza nam — z woli Bożej — siła i moc sprawcza owego wyjątkowego powołania — z racji naszego włączenia się do Dzieła, aby nauczać innych ludzi, prowadząc świeckie apostolstwo za pośrednictwem pracy zawodowej i poprzez pracę zawodową każdego, w osobistych i społecznych relacjach, w których ktoś się znajduje, zwłaszcza w dziedzinie obowiązków wykonywanych w tym świecie, pozostawionych wolnej inicjatywie ludzi i osobistej odpowiedzialności chrześcijan.

Apostolski wymiar pracy zawodowej

Dlatego chcę Wam dzisiaj powiedzieć, moje najukochańsze Córki i najukochańsi Synowie, o naglącej potrzebie, aby mężczyźni i kobiety — w duchu naszego Dzieła — uczestniczyli w obszarze nie tylko kościelnego ale i świeckiego nauczania: niezwykle szlachetnej profesji o ogromnym znaczeniu dla dobra Kościoła, którego głównym wrogiem zawsze była niewiedza, a także dla życia społeczeństwa świeckiego, ponieważ Sprawiedliwość wywyższa naród, a czyn haniebny pomniejsza narody⁹; dlatego że Błogosławieństwem prawych wznosi się miasto, usta występnych je burzą¹⁰.

Synostwo Boże

Jako że synostwo Boże — jak Wam wcześniej przypomniałem — jest pewnym fundamentem naszego życia duchowego, starajcie się często rozważać następujące słowa św. Pawła: Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale. ³⁶

Są to słowa, które krótko opisują, jakie ma być nasze obcowanie z Bogiem Ojcem, w jedności z Jego Synem i z Duchem Uświęcicielem, wobec oczekującego nas Bożego dziedzictwa, jeżeli będziemy wierni zadaniu apostolskiemu, które na tej ziemi — przez nasze powołanie — nam przypada.

Postula a me, et dabo tibi gentes haereditatem tuam, et possessionem tuam terminos terrae³⁷; Żądaj ode Mnie, a dam Ci narody w dziedzictwo i w Twoje posiadanie krańce ziemi. Dlatego mamy prawo i obowiązek wnosić nauczanie Jezusa Chrystusa we wszystkie dziedziny życia ludzkiego, wprowadzając wszędzie ducha Pańskiego i uświęcając wszystkie zadania na świecie.

Mamy prawo i obowiązek zbliżać do Boga wszystko to, co jest stworzeniem Boga, dziełem Jego Stworzenia, nigdy nie naruszając wymogów naturalnego porządku, dlatego że — mówi św. Paweł — czy to Paweł, czy Apollos, czy Kefas; czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe; wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus - Boga. ³⁸