Zestawienie punktów

Nie jest moim celem dokonywanie w tym liście szczegółowego wykładu głównych wymogów naszego powołania. Niemniej jednak, jako że dałem się ponieść św. Janowi, żeby mówić Wam o potrzebie ofiary w pełnieniu woli Ojca, pozwólcie, że przypomnę Wam teraz nauczanie, które sam Apostoł głosił pierwszym chrześcijanom, pragnącym również poznać obowiązki swojego chrześcijańskiego powołania.

Jest to nauczanie, które zawiera całą autentyczną i odwieczną aktualność Ewangelii, która stała się — za szczególną łaską Boga — widoczna naszym oczom, na mocy światła, które daje nam głębokie poczucie synostwa Bożego: Umiłowani, nie piszę do was o nowym przykazaniu, ale o przykazaniu istniejącym od dawna, które mieliście od samego początku; tym dawnym przykazaniem jest nauka, którąście słyszeli. A jednak piszę wam o nowym przykazaniu, które prawdziwe jest w Nim i w nas, ponieważ ciemności ustępują, a świeci już prawdziwa światłość. Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć. Kto zaś swojego brata nienawidzi, żyje w ciemności i działa w ciemności, i nie wie, dokąd dąży, ponieważ ciemności dotknęły ślepotą jego oczy.²⁷.

Moje Dzieci, nasza droga jest drogą miłości. Miłości do Boga, naszego Ojca, a także szczerej, stałej i wrażliwej miłości braterskiej. Zawsze i we wszystkim powinniście żyć miłością, dlatego że również miłość naszego Ojca niebieskiego nieustannie rozlewa się w naszych sercach²⁸. Zjednoczeni w miłości Boga, consummati in unum²⁹, żyjąc mandatum novum³⁰ Pana będziemy światłością i ciepłem Boga pośród ludzi, mocni jak warowne miasto: frater qui adiuvatur a fratre quasi civitas firma³¹, brat, który bywa wspomagany od brata, jako miasto mocne.

Nie chcę się zatrzymywać, żeby omawiać Wam cuda nadprzyrodzonej miłości i prawdziwej ludzkiej wrażliwości, którą z taką delikatnością przeżywacie od początku Dzieła. Nie brakuje dusz, które odkryły Ewangelię w tym cieple naszego chrześcijańskiego domu, gdzie nikt nie może czuć się sam, gdzie nikt nie może cierpieć smutku obojętności.

Nie mogę jednak zaprzestać uświadamiania Wam zdecydowanie, że ta miłość Chrystusa, która nas przynagla — caritas enim Christi urget nos³² — żąda od nas wielkiej miłości, bez ograniczeń, służąc³³ wszystkim ludziom: każdego narodu, języka, religii lub rasy — bez czynienia rozróżnień (zgodnie z porządkiem miłości) w zależności od względów osobistych, czasowych lub partykularnych, ponieważ nasze cele są wyłącznie nadprzyrodzone — dlatego że Jezus Chrystus umarł za wszystkich, żeby wszyscy mogli stać się dziećmi Bożymi i naszymi braćmi.

W ten sposób pokażemy, że Kościół Święty — pracując samemu i ucząc innych pracować po bratersku, wiernie, ramię w ramię ze wszystkimi ludźmi — jest rzeczywistością, która żyje szczególnie przez Jego świętych, których nigdy nie brakuje w każdej części tego Mistycznego Ciała.

Szczera miłość do wszystkich ludzi — konieczny przejaw naszej miłości do Boga³⁴ — a także miłość do świata, w którym zamieszkujemy, do wszystkich szlachetnych rzeczy na ziemi są również przedmiotem miłości Boga³⁵. Zapomnijcie zatem o Waszej małości i Waszej nędzy, moje Córki i moi Synowie, i zwróćcie oczy i serce na tę obfitą rzekę żywych wód, jaką jest Dzieło, które próbuje skutecznie przyczyniać się do tego, żeby ludzkość napełniła się miłością, radością i pokojem.