Zestawienie punktów

Chciałem, najukochańsze Dzieci, odkryć przed Wami pewne cechy naszego sposobu uświęcania życia codziennego przez przemienianie go w środek i okazję do świętości własnej i innych. Osiągniemy ten cel, jeżeli będziemy brali pod uwagę jeden warunek — dbałość o znaczenie drobnych spraw.

Wypada przypomnieć wymyśloną przez francuskiego pisarza historię postaci²⁰, która zamierzała polować na lwy na korytarzach domu i oczywiście nie mogła ich tam znaleźć. Nasze życie jest zwyczajne i proste. Próba służby Panu w wielkich sprawach byłaby jak próba polowania na lwy na korytarzach. Tak samo jak myśliwy z opowieści skończylibyśmy z pustymi rękami. Wielkie sprawy na ogół zdarzają się tylko w wyobraźni, rzadko w rzeczywistości.

Inspirowani Miłością, znajdziemy w życiu mnóstwo drobiazgów, o które można dbać, okazji do wykonywania drobnych przysług, nieużytecznych przeciwności, którym dodamy znaczenia. Są to drobiazgi, które sporo kosztują i które ofiaruje się w konkretnych intencjach: za Kościół, papieża, swoich braci, wszystkie dusze...

Moje Dzieci, powtarzam po raz kolejny: zgubilibyśmy drogę, gdybyśmy lekceważyli drobne sprawy. Na tym świecie wszystko, co wielkie, jest sumą drobnych spraw. Zwracajcie uwagę na to, co małe, zajmujcie się drobiazgami. To nie obsesja, to nie mania. To czułość, dziewicza miłość, nadprzyrodzony zmysł w każdej chwili i miłość Boża. Bądźcie zawsze wierni z Miłości w niewielkich rzeczach, z prawością intencji, nie oczekując odwzajemnienia uśmiechem czy spojrzeniem pełnym wdzięczności.

Jeżeli będziecie postępować w ten sposób, Wasze życie stanie się okazją do płodnego apostolstwa i na końcu drogi zasłużycie na pochwałę Jezusa: quia super pauca fuisti fidelis, super multa te constituam: intra in gaudium domini tui — byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!²¹

Nasze życie jest proste, zwyczajne, ale jeżeli będziecie je przeżywać zgodnie z wymogami naszego ducha, będzie równocześnie heroiczne. Świętość nigdy nie będzie sprawą przeciętną i Pan nie powołał nas po to, żeby ułatwić nam wędrówkę do Niego czy czynić mniej heroiczną. Powołał nas, żebyśmy przypominali wszystkim, że w każdym stanie i w każdych okolicznościach, pośród szlachetnych zajęć ziemskich, można dążyć do świętości, że świętość jest rzeczą osiągalną. Równocześnie zaś, żebyśmy głosili, że cel jest bardzo wzniosły: bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski²². Nasze życie to heroizm wytrwałości w sprawach zwykłych, powszednich.

Codzienność nie jest czymś bez wartości. To brak miłości powoduje, że robienie wciąż tego samego może się wydawać nijakie, płaskie, bez uroku. Kiedy natomiast kochamy, każdy nowy dzień ma inną barwę, inny ton, inną harmonię. Róbcie wszystko z miłości. Nie ustawajmy w miłowaniu naszego Boga. Potrzebujemy wykorzystywać wszystkie sekundy naszego prostego życia, żeby służyć wszystkim stworzeniom z miłości do naszego Pana, dlatego że nasz czas na ziemi jest zawsze zbyt krótki, żeby miłować, jest jak wiatr, który szybko przemija²³.

Może komuś wydaje się, że w zwykłym życiu jest niewiele rzeczy, które można ofiarować Bogu: drobiazgi, marność. Mały chłopiec, chcąc zdobyć uznanie swojego ojca, ofiaruje mu to, co ma: ołowianego żołnierzyka bez głowy, szpulkę bez nici, kamyki, dwa guziki — wszystko, co ma wartościowego w kieszeniach, swoje skarby. I ojciec nie zastanawia się nad dziecinnym charakterem prezentu. Dziękuje za niego i przytula syna do serca z niezmierną czułością. Postępujmy w ten sposób wobec Boga, gdyż te dziecięce rzeczy, te drobiazgi stają się wielkimi rzeczami ze względu na wielką miłość. Naszym zadaniem jest nadawać z miłości heroiczny charakter drobiazgom każdego dnia, każdej chwili.