Zestawienie punktów

Moje Dzieci — wiara! Rozważajcie to, co pisze św. Paweł mieszkańcom Koryntu: modicum fermentum totam massam corrumpit — odrobina kwasu zakwasza całe ciasto³⁵. Pozostańcie zjednoczeni w miłości Bożej, w ufnym obcowaniu z Jezusem, w synowskim oddaniu Matce Najświętszej. Jeżeli będziecie wierni, Pan — przez Wasze ręce — zdziała cuda będące owocem Waszego milczącego i pokornego oddania. Warto ponownie przejąć się owym ustępem ze św. Łukasza: Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością, mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają»³⁶.

Dzieci Moje: date, et dabitur vobis: mensuram bonam, et confertam, et coagitatam, et supereffluentem dabunt in sinum vestrum — dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, ubitą, utrzęsioną i wypełnioną ponad brzegi wsypią w zanadrza wasze³⁷. Dawajcie dużo, a dużo otrzymamy. Starajcie się rozumieć, a zostaniemy zrozumiani. Miłujcie bardzo wszystkich, a ostatecznie będziemy przez wszystkich miłowani.

Słuchajcie zawsze w Waszym sercu owego okrzyku Pana, który poruszył tak wiele dusz, również moją: ignem veni mittere in terram, et quid volo nisi ut accendatur? — przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę, ażeby już zapłonął³⁸. Wy i ja — rozpaleni tym Bożym ogniem — zobaczymy, jak nasze życie się oczyszcza, jak uczymy się walczyć z naszymi błędami, nabierać chrześcijańskiej doskonałości, dobrego przebóstwienia.

Tylko w ten sposób, z miłością — Miłością Chrystusa — i z pokorą znajomości samego siebie, możemy zdobyć się na to, żeby mówić naszemu Panu, non verbo neque lingua, sed opere et veritate; nie językiem, tylko czynem i prawdą³⁹ — że chcemy iść Jego śladem. Tylko w ten sposób będziemy umieli zareagować na Boże wezwanie okrzykiem prawdziwego oddania, odpowiadając na Bożą łaskę: ecce ego, quia vocasti me! — oto jestem, przecież mnie wołałeś!⁴⁰.

Błogosławi Was z czułością Wasz Ojciec

Josemaría Escrivá

Madryt, 24 marca 1930 roku

Powołanie do apostolstwa pośród pracy

Święty Mateusz opowiada nam: Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo»¹².

Rozdziera serce okrzyk Syna Bożego, który płacze, dlatego że żniwo jest wielkie, ale robotników mało. Proście ze mną Pana żniwa, w tym nadprzyrodzonym sensie, żeby posłał robotników, ludzi wszystkich ras i wszystkich zawodów i klas społecznych do pracy w tym Dziele: rogate ergo Dominum messis, ut mittat operarios in messem suam!— proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Dzięki modlitwie, znajdzie się wiele dusz, które odczują Boże powołanie rozpalające pragnienie poszukiwania doskonałości pośród świata.

Jeżeli zapytacie mnie, jak dostrzec Boże powołanie, jak zdać sobie z niego sprawę, powiem Wam, że jest to nowa wizja życia¹³. To tak, jakby wewnątrz nas zapaliło się światło. To tajemniczy impuls popychający człowieka do poświęcenia najszlachetniejszych energii działalności, która wraz z praktyką przybiera charakter zawodu. Ta życiowa siła, która ma w sobie coś z lawiny, pociągającej za sobą wszystko, jest tym, co inni nazywają powołaniem.

Powołanie prowadzi nas do odnalezienia w naszym życiu miejsca, które będziemy utrzymywać z zapałem i radością, pełni nadziei nawet w chwili śmierci. Jest tym, co nadaje poczucia misji w pracy, tym, co uszlachetnia nasze istnienie i nadaje mu wartość. Jezus wkracza do duszy — Twojej, mojej — biorąc ją w posiadanie. Tym właśnie jest powołanie.

Stają się rzeczywistością owe słowa Apokalipsy: Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli ktoś posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną¹⁴. Wezwanie Boga jest czymś niezwykle cennym. Ciśnie mi się na usta przypowieść, którą w trzynastym rozdziale swojej Ewangelii, opowiada nam św. Mateusz: Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał i kupił ją¹⁵. To obraz naszego powołania, które umieliśmy przyjąć z miłością, kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że to coś bożego, jak szlachetny kamień o bezcennej wartości.

Powołanie to ukryty skarb, który znajdują tylko ci, których prawdziwie wybiera Bóg: komu wiele powierzono, tym więcej od niego żądać będą¹⁶. Kiedy odczujecie znaczenie tej łaski Boga, nie zapomnijcie przypowieści o ukrytym skarbie: quem qui invenit homo, abscondit, et prae gaudio illius vadit, et vendit universa quae habet, et emit agrum illum — znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał i kupił tę rolę: to bardzo ludzkie, a jednocześnie nadprzyrodzone, by skrywać łaski Boga!

Spójrzcie, jak Jezus szukał tych, których chciał, żeby poszli za Nim. Piotra i jego brata Andrzeja, którzy byli rybakami, znalazł, kiedy zarzucali sieci w morze. Posłuchajcie, co do nich powiedział: venite post me, et faciam vos fieri piscatores hominum — pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi¹⁷. Piotr i Andrzej, porzucając natychmiast wszystko, poszli za Nim.

Jest jeszcze inny człowiek, nie wymieniony z imienia — opowiada nam o tym św. Mateusz: Magister — Nauczycielu, stwierdza, sequar te quocumque ieris, pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz. Pan odpowiedział mu: Lisy mają nory, a ptaki podniebne — gniazda, lecz Syn człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć¹⁸. Nie trzeba się bać — moje Córki i moi Synowie — niebezpieczeństw, przeciwności, surowości służby Bożej.

Panie — prosi Go jeden z Jego uczniów — pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca. Lecz Jezus mu odpowiedział: «Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych»¹⁹. Temu zaś, który Mu powiedział: Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu, odpowiedział Jezus: Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego²⁰.