Zestawienie punktów

Nie mów: „Ta osoba mi się naprzykrza”. – Pomyśl: „Ta osoba mnie uświęca”.

Jeśli utracisz nadprzyrodzony sens swojego życia, twoje miłosierdzie stanie się filantropią; twoja czystość przyzwoitością; twoje umartwienie głupotą; twoja dyscyplina biczem. I wszystkie twoje dzieła będą jałowe.

Wszystko to, co cię chwilowo martwi, jest mniej lub bardziej ważne. – Bezwzględnie ważne jest, żebyś był szczęśliwy, żebyś się zbawił.

Karać z Miłości. Na tym polega wyniesienie do poziomu nadprzyrodzonego kary wymierzanej tym, którzy na nią zasłużyli.

Z miłości do Boga, którego obrażono, kara ma służyć za pokutę; z miłości do bliźniego, ze względu na Boga, kara ma być uzdrawiającym lekarstwem – nigdy zemstą.

W przedsięwzięciach apostolskich dobrze jest – to obowiązek – brać pod uwagę ziemskie środki, jakimi dysponujesz (2+2=4), ale nigdy nie zapominaj, że – na szczęście! – powinieneś też uwzględnić jeszcze jeden składnik: Bóg+2+2…

Nie bądź smutny… – Patrz na wszelkie sprawy bardziej „po naszemu” – bardziej po chrześcijańsku.

Wszystko na tym świecie jest ciągłym przemijaniem; przyjemność jeszcze się nie zaczęła, a już się kończy.