Zestawienie punktów

W związku z tym rozważmy epizod, który ukazuje wspaniałą gorliwość apostolską pierwszych chrześcijan. Nie minęło jeszcze ćwierć wieku od Wniebowstąpienia Chrystusa, a już w wielu miastach i wioskach szerzyła się wieść o Nim. Do Efezu przybywa człowiek zwany Apollosem, człowiek uczony i znający świetnie Pisma. Znał on już drogę Pańską, przemawiał z wielkim zapałem i nauczał dokładnie tego, co dotyczyło Jezusa, znając tylko chrzest Janowy.

W myślach tego człowieka pojawiło się już światło Chrystusa. Słyszał o Nim i głosił Go innym. Lecz pozostało mu jeszcze nieco drogi do przebycia, by głębiej poznać Chrystusa, dojść do pełni wiary i prawdziwie Pana umiłować. Jego słów słucha pewne małżeństwo, Akwila i Pryscyla, oboje chrześcijanie; i nie pozostają bierni i obojętni. Nie pomyśleli sobie: Ten wie już dosyć. Nie do nas należy jeszcze go pouczać. W tych ludziach była rzeczywiście żarliwość apostolska, podeszli więc do Apollosa, zabrali go z sobą i wyłożyli mu dokładnie drogę Bożą.

Podziwiajcie również postępowanie świętego Pawła. Uwięziony za szerzenie nauki Chrystusa, wykorzystuje każdą okazję do dalszego głoszenia Ewangelii. Nie waha się oświadczyć przed Festusem i Agryppą: Z pomocą Bożą żyję do dzisiaj i daję świadectwo małym i wielkim, nie głosząc nic ponadto, co przepowiedzieli Prorocy i Mojżesz, że Mesjasz ma cierpieć, że pierwszy zmartwychwstanie, że głosić będzie światło zarówno ludowi jak i poganom.

Apostoł nie milczy, nie ukrywa swej wiary ani swej propagandy apostolskiej, co wzbudzało nienawiść u jego prześladowców. Nadal głosi zbawienie wszystkim ludziom. Ze wspaniałą odwagą zwraca się do Agryppy: Czy wierzysz, królu Agryppo, Prorokom? Wiem, że wierzysz. Gdy Agryppa odpowiada: Niewiele brakuje, a przekonałbyś mnie i zrobił ze mnie chrześcijanina, Paweł powiada: Dałby Bóg, aby prędzej lub później nie tylko ty, ale też wszyscy, którzy mnie dzisiaj słuchają, stali się takimi, jakim ja jestem, z wyjątkiem tych więzów.