Zestawienie punktów

Chcemy iść za Panem i pragniemy szerzyć Jego Słowo. Z ludzkiego punktu widzenia logiczne jest, że też zadajemy sobie pytanie: Czymże jesteśmy dla tak wielkiej rzeszy ludzi? W porównaniu z całą ludnością świata, nawet gdyby nas były miliony, stanowimy zaledwie garstkę. Dlatego musimy patrzeć na siebie jak na drobny zaczyn przygotowany do czynienia dobra całej ludzkości, pomni na słowa Apostoła, że odrobina kwasu całe ciasto zakwasza— przemienia. Musimy nauczyć się być tym zaczynem, tymi drożdżami, aby zmieniać i przekształcać mnóstwo ludzi.

Czy może drożdże same w sobie są więcej warte niż ciasto? Nie. Ale drożdże stanowią środek służący temu, by to ciasto udało się, zmieniając się w pożywny i zdrowy pokarm.

Zastanówcie się chwilę, choćby ogólnie, nad tym, jak skutecznie działają drożdże przy wyrobie chleba, tego podstawowego pożywienia, prostego i dostępnego dla wszystkich. W wielu miejscach — może byliście tego świadkami — wypiek chleba stanowi prawdziwy obrzęd, przynoszący wspaniałe, apetyczne bochenki.

Wybiera się dobrą mąkę, możliwie jak najlepszego gatunku. Wyrabia się ciasto w dzieży, miesza się je z zaczynem długo i starannie. Następnie odstawia się je do ciepłego miejsca, co jest niezbędne, aby drożdże zaczęły działać i ciasto wyrosło.

W tym czasie piec nagrzewa się od płonących polan. A to ciasto włożone do żaru paleniska zamienia się w miękki i chrupiący chleb. Nie można by było tego osiągnąć bez skutecznego i niezauważalnego działania drożdży, tej odrobiny, która się rozpuściła i wymieszała z innymi składnikami.

Jeżeli w duchu nadprzyrodzonym zastanowimy się nad słowami świętego Pawła, zrozumiemy, że nie mamy innego wyjścia jak tylko pracę w służbie wszystkim ludziom. Co innego byłoby egoizmem. Jeśli na nasze życie popatrzymy z pokorą, jasno dostrzeżemy, że oprócz łaski wiary Pan dał nam różne talenty i umiejętności. Każdy z nas jest niepowtarzalny. Ojciec nasz stworzył nas każdego z osobna i obdarzył swe dzieci różnymi darami. Musimy te talenty, te umiejętności postawić na służbę wszystkim: wykorzystać te dary Boże jako narzędzia pomocne innym do odkrycia Chrystusa.

Nie wyobrażajcie sobie, że to pragnienie pomagania innym jest jakimś dodatkiem, jakąś ornamentalną ozdobą naszego życia chrześcijańskiego. Jeżeli drożdże nie sfermentują, pójdą na marne. Drożdże mogą zaniknąć dwojako: albo ożywiając rosnące ciasto, albo marnując się jako ofiara egoizmu i bezskuteczności. Nie czynimy łaski Panu Bogu, kiedy dajemy Go poznać innym: Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku, nałożonego przez Jezusa Chrystusa. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!