¦w. Josemaría Escrivá urodzi³ siê w 1902 roku w Barbastro, Hiszpania. Jest drugim z sze¶ciu rodzeñstwa. Uczy siê od swoich rodziców i w szkole fundamentów wiary i wcze¶nie przyjmuje do swego ¿ycia zwyczaje chrze¶cijañskie, jak regularna spowied¼ i komunia, modlitwa Ró¿añcem i ja³mu¿na. ¦mieræ trzech m³odszych sióstr i rodzinne bankructwo finansowe bardzo wcze¶nie daj± mu poznaæ nieszczê¶cie i ból: to do¶wiadczenie ³agodzi jego charakter, z naturalnie radosnego i ekspansywnego, i czyni go dojrza³ym. W 1915 roku rodzina przeprowadza siê do Logroño, gdzie jego ojciec znalaz³ now± pracê.
W 1918 roku, Josemaría wyczuwa, ¿e Bóg co¶ od niego chce, chocia¿ nie wie co. Decyduje oddaæ siê ca³kowicie Bogu i zostaæ kap³anem. Ma nadziejê, ¿e w ten sposób bêdzie bardziej usposobiony by wype³niæ wolê Bo¿±. Rozpoczyna studia ko¶cielne w Logroño, i w 1920 inkorporuje siê do diecezjalnego seminarium w Saragossie, w którego Uniwersytecie Pontyfikalnym wype³nia swoj± formacjê przewidzian± przed kap³añstwem. W Saragossie uczestniczy równie¿ -za rad± swego ojca i z pozwoleniem prze³o¿onych- w studiach ¶wieckich na wydziale prawa. W 1925 roku otrzymuje sakrament kap³añstwa i rozpoczyna swoj± pos³ugê duszpastersk±, z któr±, od tej pory, identyfikuje swój byt. Teraz ju¿ jako kap³an, oczekuje dalej ¶wiat³a ostatecznego o tym, czego Bóg chce od niego.
W 1927 roku przeprowadza siê do Madrytu by otrzymaæ doktorat z prawa. Towarzysz± mu jego matka, jego siostra i jego brat, poniewa¿ od ¶mierci jego ojca, w 1924 roku, Josemaría jest g³ow± rodziny. W stolicy Hiszpanii prowadzi intensywn± pos³ugê kap³añsk±, szczególnie miêdzy biednymi, chorymi i dzieæmi. W tym samym czasie, zarabia na ¿ycie i utrzymuje swoj± rodzin daj±c wyk³ady z dziedziny prawa.
S± to czasy wielkich niedostatków, prze¿ywanych przez ca³± rodzinê z godno¶ci± i pogod± ducha. Jego apostolstwo kap³añskie rozci±ga siê równie¿ na m³odych studentów, artystów, rzemie¶lników i intelektualistów, którzy w kontakcie z biednymi i chorymi, którymi opiekuje siê Josemaría, ucz± siê praktykowaæ mi³o¶æ i oddaæ siê ze zmys³em chrze¶cijañskim polepszaniu spo³eczeñstwa.
W Madrycie, 2 pa¼dziernika 1928 roku, podczas rekolekcji, Bóg pozwala mu zobaczyæ misjê do której go przeznaczy³: tego dnia rodzi siê Opus Dei. Misj± specyficzn± Opus Dei jest promowaæ miêdzy mê¿czyznami i kobietami wszelkich ¶rodowisk spo³eczeñstwa osobiste zobowi±zanie pój¶cia ¶ladami Chrystusa, mi³o¶ci do Boga i bli¼niego i do szukania ¶wiêto¶ci w ¿yciu codziennym. Od 1928 roku, Josemaría Escrivá oddaje siê cia³em i dusz± wype³nieniu misji za³o¿ycielskiej, któr± otrzyma³, chocia¿ nie uwa¿a siê dlatego za innowatora ni reformatora, jest bowiem przekonany, ¿e Jezus Chrystus jest wieczn± nowo¶ci± i ¿e Duch ¦wiêty odm³adza ci±gle Ko¶ció³, do którego s³u¿bie Bóg powo³a³ Opus Dei. W 1930 roku, w konsekwencji nowego ¶wiat³a, które Bóg zapala w jego duszy, zapocz±tkowuje pracê apostolsk± w¶ród kobiet w Opus Dei. Josemaría Escrivá zawsze bêdzie stawia³ kobietê, jako obywatelkê i jako chrze¶cijankê, przed jej osobist± odpowiedzialno¶ci± -ani wiêksz± ani mniejsz± od mê¿czyzny- w budowaniu spo³eczeñstwa obywatelskiego i Ko¶cio³a.
W 1934 roku publikuje -pod tymczasowym tytu³em "Rozwa¿ania duchowe"- pierwsze wydanie "Drogi", jego najbardziej rozpowszechnionego dzie³a, z którego z up³ywem lat wydane zosta³o ponad cztery miliony egzemplarzy. W literaturze duchowej, Josemaría Escrivá znany jest równie¿ poprzez inne tytu³y jak "Ró¿aniec ¦wiêty", "To Chrystus przechodzi", "Przyjaciele Boga", "Droga Krzy¿owa", "Bruzda” czy „Ku¼nia". Hiszpañska wojna domowa (1936-1939) stanowi powa¿n± przeszkodê do rodz±cego siê Dzie³a. S± to lat cierpienia dla Ko¶cio³a, zaznaczone, w wielu przypadkach, przez prze¶ladowanie religijne, z którego za³o¿yciel Opus Dei dopiero po wielu trudach zdo³a wyj¶æ ca³y.
W 1943 roku, dziêki nowej ³asce za³o¿ycielskiej, któr± Josemaría Escrivá otrzymuje podczas celebracji Mszy ¦wiêtej, rodzi siê Stowarzyszenie Kap³añskie ¦wiêtego Krzy¿a, do którego inkardynuj± siê kap³ani, którzy pochodz± z wiernych ¶wieckich Opus Dei. Pe³na przynale¿no¶æ wiernych ¶wieckich i kap³anów do Opus Dei, jak równie¿ organiczna wspó³praca jednych i drugich w swych apostolstwach, jest charakterystycznym rysem charyzmatu za³o¿ycielskiego Opus Dei, który Ko¶ció³ potwierdzi³ okre¶laj±c jego specyficzn± postaæ prawn±. Stowarzyszenie Kap³añskie ¦wiêtego Krzy¿a rozwija równie¿, w pe³nej syntonii z Pasterzami Ko¶cio³ów lokalnych, dzia³alno¶ci formacji duchowej dla kap³anów diecezjalnych i kandydatów do kap³añstwa. Kap³ani diecezjalni równie¿ mog± tworzyæ czê¶æ Stowarzyszenia Kap³añskiego ¦wiêtego Krzy¿a, nie przestaj±c przynale¿eæ do duchowieñstwa swoich odpowiednich diecezji.
¦wiadomy, ¿e jego misja ma rdzeñ i zasiêg uniwersalny, Josemaría Escrivá przeprowadza siê do Rzymu w 1946 roku, zaraz po zakoñczeniu wojny ¶wiatowej. Miêdzy tym rokiem a 1950, Opus Dei otrzymuje ró¿ne aprobacje pontyficjalne, poprzez które zostaj± potwierdzone jego specyficzne elementy za³o¿ycielskie: jego cel nadprzyrodzony, streszczony w rozpowszechnianiu chrze¶cijañskiego przes³ania u¶wiêcania zwyk³ego ¿ycia; jego misji s³u¿by Ojcu ¦wiêtemu , Ko¶cio³owi powszechnemu i Ko¶cio³om lokalnym; jego powszechnym charakterze; ¶wiecko¶ci; szacunku dla wolno¶ci i odpowiedzialno¶ci osobistej i pluralizmie w tematach politycznych, spo³ecznych, kulturalnych, itp. Z Rzymu, poprzez bezpo¶redni impuls za³o¿yciela, Opus Dei rozszerza siê stopniowo na trzydzie¶ci pañstw z piêciu kontynentów miêdzy 1946 a 1975 rokiem.
Pocz±wszy od 1948 roku mog± nale¿eæ do Opus Dei, w pe³ni prawa, osoby ¿yj±ce w ma³¿eñstwie, które szukaj± ¶wiêto¶ci w w³a¶ciwym sobie stanie. W 1950 roku, Stolica ¦wiêta aprobuje równie¿ by by³y przyjmowane jako wspó³pracownicy i by pomagali w pracach Opus Dei mê¿czy¼ni i kobiety niekatolicy i niechrze¶cijanie: prawos³awni, luteranie, ¿ydzi, muzu³manie, itd.
W dekadzie lat 50-ych, Josemaría Escrivá inspiruje powstanie bardzo ró¿norodnych projektów: szkó³ formacji zawodowej, o¶rodków przysposobienia dla mieszkañców wsi, uniwersytetów, szkó³ ¶rednich, szpitali, przychodni lekarskich, itp. Te dzia³alno¶ci, owoc inicjatywy zwyk³ych wiernych chrze¶cijan, którzy chc± odpowiedzieæ, z mentalno¶ci± ¶wieck± i zmys³em zawodowym, konkretnych potrzebom miejsca, s± otwarte na osoby ze wszystkich ras, religii i warunków spo³ecznych: jasna to¿samo¶æ chrze¶cijañska inicjatyw rozpoczynanych przez wiernych Opus Dei, w rzeczy samej, odpowiada g³êbokiemu respektowi do wolno¶ci sumienia.
Podczas Soboru Watykañskiego II (1962-1965), za³o¿yciel Opus Dei utrzymuje intensywne i braterskie stosunki z licznymi Ojcami soborowymi. Celem jego czêstych rozmów s± niektóre z tematów, które tworz± rdzeñ nauczania soborowego, jak na przyk³ad doktryna o powszechny powo³aniu do ¶wiêto¶ci czy o funkcji ¶wieckich w misji Ko¶cio³a. G³êboko zjednoczony z doktryn± Soboru Watykañskiego II, Josemaría Escrivá pilnie rozpocznie wprowadzenie jej w praktykê poprzez dzia³alno¶ci formacyjne Opus Dei na ca³ym ¶wiecie.
Pomiêdzy 1970 a 1975rokiem, jego wysi³ek ewangelizacyjny prowadzi go do podjêcia podró¿y katechetycznych przez Europê i Amerykê. Prowadzi liczne spotkania formacyjne, proste i rodzinne-nawet gry czasami uczestnicz± w nich tysi±ce osób-, podczas których mówi o Bogu, o sakramentach, o nabo¿eñstwach chrze¶cijañskich, o u¶wiêcaniu pracy, z tym samym zapa³em duchowym i rozmowno¶ci, jak w swoich pierwszych latach kap³añstwa.
Umiera w Rzymie 26 czerwca 1975roku. Jego ¶mieræ op³akuj± tysi±ce osób, które zbli¿y³y siê do Chrystusa i Ko¶cio³a dziêki jego pracy kap³añskiej, jego przyk³adowi i jego pismom. Spora liczba wiernych ucieka siê od tego dnia do jego wstawiennictwa i prosi o jego wyniesienie na o³tarze.
6 pa¼dziernika 2002 roku, ponad 400 tys. osób uczestniczy na Placu ¶w. Piotra w kanonizacji Josemaríi Escrivy. W homilii, Jan Pawe³ II zaznaczy³, ¿e nowy ¶wiêty zrozumia³ ja¶niej, i¿ pos³annictwo ludzi ochrzczonych polega na wynoszeniu Krzy¿a Chrystusowego ponad wszelk± rzeczywisto¶æ ludzk± i odczu³ w swoim wnêtrzu ¿arliwe wezwanie do ewangelizacji wszystkich ¶rodowisk.
Ojciec ¦wiêty zachêci³ pielgrzymów przyby³ych z piêciu kontynentów, by i¶æ jego ¶ladami. "Szerzcie w spo³eczeñstwie, niezale¿nie od rasy, klasy, kultury, lub wieku ¶wiadomo¶æ, i¿ wszyscy jeste¶my powo³ani do ¶wiêto¶ci. Wy sami starajcie siê byæ ¶wiêtymi pielêgnuj±c ewangeliczny styl pokory i s³u¿by, zawierzenia w Opatrzno¶æ i ci±g³ego nads³uchiwania g³osu Ducha.”
Wiêcej informacji: http://www.pl.josemariaescriva.info/ |