Idea "Ludu Bożego”, do której nawiązaliśmy uprzednio, wyraża historyczny charakter Kościoła, jako rzeczywistość pochodzenia Boskiego, która wykorzystuje również w swoim rozwoju elementy zmienne i doczesne. Jak według tego, winna być realizowana dzisiaj egzystencja kapłańska w życiu duchownych? Jaką cechę osobowości duchownego, opisaną przez Dekret Presbyterorum Ordinis zaakcentowałby Ksiądz w chwili obecnej?

Zaakcentowałbym cechę osobowości kapłańskiej, która bynajmniej nie przynależy do kategorii elementów zmiennych i doczesnych. Mam tu na myśli doskonały związek jaki winien zaistnieć — i Dekret Presbyterorum Ordinis przypomina to wielokrotnie — między dążeniem do osobistej świętości a posługą kapłańską: czy też (co na jedno wychodzi) między własnym życiem wewnętrznym, a wykonywaniem urzędu kapłańskiego, między synowskimi stosunkami kapłana z Bogiem, a jego pasterskimi i braterskimi związkami z ludźmi. Nie wierzę w skuteczność wykonywania kapłańskiego urzędu przez księdza, który nie byłby człowiekiem modlitwy.