Dokonujemy krótkiego przeglądu niektórych cnót ludzkich. Oczywiście, podczas waszej modlitwy nasunie się wam na myśl jeszcze wiele innych. Chciałbym jednak zatrzymać się jeszcze przez chwilę nad jedną szczególnie wspaniałą cnotą: nad cnotą wielkoduszności.

Być wielkodusznym to znaczy mieć wielkie serce, wielką duszę, otwartą dla wszystkich. Wielkoduszność to siła, która uzdolnia nas do wyjścia poza siebie i do podjęcia wielkich dzieł dla dobra wszystkich. W wielkoduszności nie zagnieździ się ciasnota; nie znajdzie się skąpstwo ani egoistyczne wyrachowanie, ani też nastawiona na zyski intryga. Człowiek wspaniałomyślny bez zastrzeżeń poświęca wszystkie swoje siły temu, co wartościowe; dlatego jest zdolny do oddania siebie samego. Nie zadowala się dawaniem, ale oddaje siebie. I tak dochodzi do najwyższego wyrazu wielkoduszności: do oddania siebie Bogu.