Kapłan wykonuje dwa akty: pierwszy, główny, nad prawdziwym Ciałem Chrystusa; inny, wtórny, nad Mistycznym Ciałem Chrystusa. Drugi akt czy posługa zależy od pierwszego, ale nie odwrotnie. Dlatego najlepiej jest w pracy kapłańskiej starać się, aby wszyscy katolicy zbliżali się do Najświętszej Ofiary zawsze z czystością, pokorą i czcią. Jeżeli kapłan nie szczędzi wysiłku w tym zadaniu, nie zawiedzie się, ani też nie zawiedzie sumień swoich braci chrześcijan.

We Mszy Świętej uwielbiamy Boga, spełniając z serce pierwszy obowiązek stworzenia względem swego Stwórcy: Pana Boga twego czcić i Jemu samemu służyć będziesz. Nie uwielbienie zimne, zewnętrzne, jakby z obowiązku: tylko wewnętrzne poważanie i poddanie, pełne serdecznej miłości dziecka.

We Mszy Świętej znajdujemy doskonałą okazję, aby zadośćuczynić za nasze grzechy, i grzechy wszystkich ludzi: żeby móc powiedzieć za świętym, Pawłem, że w naszym ciele dopełniamy braki udręk Chrystusa. Nikt nie kroczy samotnie przez świat, nikt nie może uważać się za wolnego od winy, w małej choćby części za zło jakie popełnia się na ziemi, w konsekwencji grzechu pierworodnego i także sumy wielu grzechów osobistych. Kochajmy poświęcenie, szukajmy pokuty. W jaki sposób? Łącząc się we Mszy Świętej z Chrystusem, Kapłanem i Ofiarą: On zawsze podźwignie niezmierny ciężar niewierności stworzeń, niewierności twoich i moich.