Dla urzeczywistnienia tak wielkiego dzieła — dzieło Zbawienia — Chrystus jest zawsze obecny w swoim Kościele, szczególnie w czynnościach liturgicznych. Jest obecny w Ofierze Mszy Świętej, czy to w osobie odprawiającego, gdyż “ten sam, który kiedyś ofiarował się na krzyżu, obecnie ofiaruje się przez posługę kapłanów”, czy też zwłaszcza pod postaciami eucharystycznymi. Sakrament Kapłaństwa czyni kapłana zdolnym do skutecznego użyczania Naszemu Panu swego głosu, rąk, całego swego jestestwa; jest Jezusem Chrystusem, który we Mszy Świętej, słowami konsekracji, zmienia substancję chleba i wina w swoje Ciało, swoją Duszę, swoją Krew i swoją Boskość.

Z tego wypływa nieporównana z niczym godność kapłana. Wielkość wypożyczona, dająca się pogodzić z moją małością. Proszę Boga Naszego Pana, by dał nam kapłanom dał łaskę spełniania pobożnie funkcji świętych, odzwierciedlania, także naszym życiem, wspaniałości, wielkości Pana. My, którzy celebrujemy tajemnicę Męki Pana, naśladujmy to co czynimy. Wtenczas hostia zajmie nasze miejsce przed Bogiem, jeżeli my sami hostią się staniemy.

Jeżeli kiedyś spotkacie na kapłana, który nie zdaje się żyć zgodnie z Ewangelią — nie sądźcie go, Bóg go osądzi — wiedzcie, że jeśli, będąc uprawnionym, odprawia Mszę świętą z intencją konsekracji, Nasz Pan nie przestaje zniżać się do takich rąk, chociażby były niegodne. Czy może być większe oddanie, większe unicestwienie się? Większe niż w Betlejem i na Kalwarii. Dlaczego? Dlatego że Jezus Chrystus ma serce wypełnione pragnieniem zbawiania, dlatego że nie chce, aby ktoś mógł powiedzieć, że Chrystus Go nie zawołał, dlatego wychodzi również naprzeciw tych, którzy go nie szukają.

On jest Miłością! Nie ma innego wytłumaczenia. Jak ograniczone stają się słowa, kiedy mówimy o Miłości Chrystusa! On się zniża do wszystkiego, przyjmuje wszystko, wystawia się na wszystko — na świętokradztwa, bluźnierstwa, na chłodną obojętność wielu — po to aby ofiarować, chociażby jednemu tylko człowiekowi, możliwość odkrycia uderzeń Serca, które bije w Jego zranionej piersi.

To jest ta tożsamość kapłana: codzienne i bezpośrednie narzędzie zbawczej łaski, którą zdobył nam Chrystus. Jeśli rzeczywiście się to zrozumiało, jeśli przemyślało w aktywnej ciszy modlitwy, tak jak można uważać kapłaństwo za rezygnację? Jest ono zyskiem którego nie można obliczyć. Nasza Święta Matka Maryja, najświętsza ze stworzeń — więcej niż Ona tylko Bóg — raz jeden przyniosła na świat Jezusa; kapłani przynoszą Go na naszą ziemię, co naszych ciał, do naszych dusz każdego dnia: przychodzi Chrystus, aby pożywić nas, aby ożywić nas, aby być, już teraz, zaczątkiem przyszłego życia.