14

Misja apostolska wszystkich katolików

Kościół uświęca nas po wejściu na jego łono poprzez chrzest. Dopiero co narodzeni do życia naturalnego, już możemy poddać się łasce uświęcającej. Wiara jednostki, więcej, wiara całego Kościoła wzbogaca dziecko przez działanie Ducha Świętego, który daje jedność Kościołowi i udziela dóbr jednego drugiemu. Cudowna jest ta macierzyńskość nadprzyrodzona Kościoła, której mu udziela Duch Święty. Odrodzenie duchowe, jakie dokonuje się przez chrzest, w jakiś sposób jest podobne do narodzin cielesnych: tak jak w łonie matki dziecko nie odżywiają się same przez się, lecz pożywieniem matki; tak też maleństwa, które jeszcze nie rozumieją i są jak dzieci w łonie matki Kościoła przez działanie Kościoła a nie same z siebie otrzymują zbawienie.

Przejawia się tu w całej swej wspaniałości kapłańska władza Kościoła, która pochodzi wprost od Chrystusa: Chrystus jest źródłem wszelkiego kapłaństwa: bowiem kapłan prawa był niejako jego figurą; ale kapłan Nowego Prawa działa w osobie Chrystusa, według tego, co się mówi w 2 Kor 2, 10: “zatem to, co ja przebaczam, jeżeli przebaczam, dla miłości waszej przebaczam to w osobie Chrystusa”.

Zbawcze pośrednictwo między Bogiem i ludźmi trwa w Kościele przez Sakrament Kapłaństwa, który uzdalnia — przez swój charakter i łaski z nim związane — do działania w roli ministrów Jezusa Chrystusa na korzyść wszystkich dusz. To, że jeden może spełniać pewien akt, którego drugi nie może, nie pochodzi z różnicy w dobroci lub w źle, tylko z władzy nabytej, którą jeden posiada drugi nie. Dlatego, ponieważ świecki nie otrzymuje władzy konsekracji, nie może dokonać przeistoczenia jakakolwiek byłaby jego dobroć osobista.

Ten punkt w innym języku