Teksty liturgiczne dzisiejszej niedzieli tworzą łańcuch inwokacji wznoszonych do Pana. Mówimy Mu, że jest naszym wsparciem, naszą opoką, naszą obroną. Modlitwa kolekta podejmuje też wątek z introito: Nigdy opieki Swej nie odmawiasz tym, których utwierdzasz w Swojej Miłości.

W gradual dalej uciekamy się do Niego: Do Pana wołałem, gdym był w utrapieniu… Wybaw mnie Panie, od ust kłamliwych i od podstępnego języka. Panie, Boże mój, w Tobie pokładam nadzieję . Wzruszające jest to naleganie Boga, naszego Ojca, który nam przypomina, że winniśmy uciekać się do Jego miłosierdzia: zawsze niezależnie od tego, co się stanie. Także obecnie: w momencie, kiedy Kościół rozdzierają różne mętne głosy, kiedy nastały czasy zabłąkania, bo wiele dusz nie znajduje dobrych pasterzy — drugich Chrystusów, którzy prowadziliby je do Miłości Pana, a spotykają natomiast złodziei i rozbójników, którzy przychodzą aby kraść, zabijać i niszczyć.

Nie obawiajmy się. Kościół, który jest Ciałem Chrystusowym, musi niezawodnie być drogą i owczarnią Dobrego Pasterza, mocnym fundamentem i otwartym szlakiem dla wszystkich ludzi. Przeczytaliśmy to właśnie w Ewangelii świętej: wyjdź na drogi i między opłotki, i zmuszaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony.