Zacząć może każdy; wytrwać — mogą tylko święci. Niechże twoja wytrwałość nie będzie ślepą konsekwencją pierwszego porywu, dziełem inercji: niech będzie wytrwałością przemyślaną.

Powiedz Mu: Ecce ego quia vocasti me! — Oto jestem, przecież mnie wołałeś!

Zboczyłeś z drogi i nie wracałeś, bo było ci wstyd. — Rozsądniej byłoby wstydzić się, że nie naprawiłeś błędu od razu.

Oto twoje wyznanie: “Właściwie nie trzeba być żadnym bohaterem, aby — bez dziwactw i nienaturalności — odizolować się na tyle, ile tego będzie wymagać sytuacja... i wytrwać”. — I dodałeś: “Dopóki wypełniam normy, które Ksiądz mi wskazał, niewiele mnie obchodzą intrygi i grubiaństwo otoczenia; martwiłby mnie raczej lęk przed tymi drobnostkami”. — Wspaniale!

Wzmacniaj ten szlachetny ideał, który właśnie zrodził się w twoim sercu, i strzeż go. — Spójrz, jak wiele kwiatów zakwita wiosną, a z jak niewielu dojrzeją owoce.

Zniechęcenie jest wrogiem twojej wytrwałości. — Jeżeli nie będziesz walczyć ze zniechęceniem, najpierw popadniesz w pesymizm, a potem w letniość. — Bądź optymistą.

No, proszę! Tyle czasu wołałeś: “Krzyż, Panie, Krzyż!”, aż się okazało, że chodziło o krzyż zgodny z twoimi upodobaniami.

Stałość, której nic nie zachwieje. — Jest ci potrzebna. Proś o nią Pana i uczyń wszystko, co możesz, by ją osiągnąć: jest to bowiem pewny środek, abyś nie zboczył z tej owocnej drogi, którą zacząłeś iść.

Nie możesz się “wznieść”? — Nic dziwnego, taki upadek... Wytrwaj, a jeszcze się “wzniesiesz”. — Przypomnij sobie, co powiedział pewien autor duchowy: “twoja biedna dusza jest jak ptak, którego skrzydła są ciągle oblepione błotem”. Potrzebne ci światło z nieba oraz codzienny, systematyczny wysiłek osobisty w rzeczach małych, aby odrzucić to błoto, które przylgnęło do twoich skrzydeł: te skłonności, tę bujną wyobraźnię, to zniechęcenie. Wówczas poczujesz się wolny. — Jeżeli wytrwasz — “wzniesiesz się”.

Podziękuj Bogu za otrzymaną pomoc i ciesz się ze swojego zwycięstwa. — Jaką głęboką radość odczułeś w duszy, gdy odpowiedziałeś na łaskę!

Rozważasz... starannie, na zimno. Ileż racji przemawia za tym, aby porzucić rozpoczęte dzieło! — A niektóre z nich wydają się być ogromnej wagi. Nie ulega wątpliwości — masz “racje”. Ale... nie masz racji.

“Straciłem entuzjazm” — piszesz. — Ale przecież masz pracować nie z entuzjazmu, lecz z Miłości, świadom obowiązku, jakim jest zaparcie się samego siebie.

Niezachwiany — taki powinieneś być. — Jeżeli własne lub cudze nędze zdołają zachwiać twoją wytrwałością, źle to świadczy o sile twojego ideału. Zdecyduj się raz na zawsze.

Niezbyt jasno pojąłeś swoją drogę, jeśli — czując się oziębły — sądzisz, że ją utraciłeś. To czas próby: dlatego odebrano ci jakiekolwiek odczuwalne pocieszenie.

Nieobecność, izolacja: próba dla twojej wytrwałości. — Msza święta, modlitwa, sakramenty, ofiara, komunia świętych — oto broń, która pomoże wyjść zwycięsko z tej próby.

Błogosławiona wytrwałość osiołka w kieracie! — Zawsze tym samym krokiem. Zawsze te same okrążenia. — Dzień za dniem, wszystkie jednakowe. A bez tego nie byłoby dojrzałości owoców ani zielonej bujności w sadzie, ani kwietnej woni w ogrodzie. Zastosuj tę myśl do swojego życia wewnętrznego.

Jaki jest sekret wytrwałości? To Miłość. — Zakochaj się, a już Go nie opuścisz.