Krzyż na twojej piersi...? — Dobrze. Ale... Krzyż na twoich ramionach, Krzyż w twoim ciele, Krzyż w twoim umyśle. — W ten sposób będziesz żył przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie. Tylko tak będziesz apostołem.

Duszo apostolska, najpierw ty. — Pan powiedział poprzez św. Mateusza: “Wielu powie Mi w owym dniu: ŤPanie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?ť. Wtedy oświadczę im: ŤNigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawościť”. “Abym — mówi św. Paweł — innym głosząc naukę, sam przypadkiem nie został uznany za niezdatnego”.

Wojskowy geniusz św. Ignacego przedstawia nam szatana, jak zwołuje niezliczone demony, rozrzuca je po krajach, prowincjach, miastach i miejscowościach, przedtem zaś wygłasza “kazanie”, napominając je, aby zakładały ludziom dyby i kajdany, nie pozostawiając nikogo bez pęt...

Powiedziałeś mi, że chcesz być przywódcą, ale... jaki pożytek z przywódcy zakutego w żelazo?

Posłuchaj: apostołowie, przy wszystkich swoich oczywistych i niezaprzeczalnych wadach, byli szczerzy, prości... przejrzyści.

Również ty masz oczywiste, niezaprzeczalne wady. — Oby ci nie zabrakło prostoty.

Opowiadają o pewnej duszy, że kiedy raz w czasie modlitwy powiedziała Panu: “Jezu, miłuję Cię”, usłyszała z nieba taką odpowiedź: “Miłość to czyny, a nie piękne słowa”.

Zastanów się, czy przypadkiem nie zasłużyłeś na takie samo serdeczne upomnienie.

Gorliwość apostoła to boże szaleństwo, którego ci życzę. Ma ono następujące symptomy: pragnienie obcowania z Nauczycielem, stała troska o dusze, wytrwałość, której nic nie osłabi.

Nie spoczywaj na laurach. — Nawet z ludzkiego punktu widzenia taka postawa jest niewygodna i mało wytworna. A co będzie, jeśli okaże się — jak teraz — że laury nie należą się tobie, lecz Bogu?

W pracy apostolskiej należy się podporządkować, oddać, a nie narzucać swoje zdanie.

Nie bądźcie ludźmi, którzy dużo działają, a mało się modlą.

Staraj się żyć w taki sposób, abyś potrafił z własnej woli zrezygnować z wygód i dobrobytu, które by cię raziły w życiu innego człowieka Bożego.

Pamiętaj, że jesteś ziarnem pszenicy, o którym mówi Ewangelia. Jeśli nie ukryjesz się w ziemi i nie obumrzesz — nie będzie żniwa.

Bądźcie mężczyznami i kobietami żyjącymi w świecie, ale nie bądźcie zeświecczeni.

Nie zapominaj, że jedność jest oznaką życia. Utrata jedności to rozkład, niezbity dowód, że się jest trupem.

Posłuszeństwo — oto najpewniejsza droga. — ślepe posłuszeństwo przełożonemu — droga do świętości. — Posłuszeństwo w pracy apostolskiej — droga jedyna, bowiem w dziele Bożym powinien panować taki duch: albo być posłusznym, albo odejść.

Miej na uwadze, mój synu, że nie jesteś tylko człowiekiem, który łączy się z innymi, aby czynić coś dobrego. To dużo, ale to... niewiele. — Jesteś apostołem, który spełnia stanowczy nakaz Chrystusa.

Staraj się, aby obcując z tobą, nikt nie miał powodu, by wykrzyknąć tak, jak wołała — i nie bez racji — pewna osoba: “Mam tych cnotliwych ludzi powyżej uszu!”.

Miłość do Boga i gorliwość o dusze winieneś przekazywać innym, aby oni z kolei rozpalali wielu następnych, którzy są jakby na trzecim planie, a tamci ostatni z kolei — swoich współtowarzyszy pracy.

Iluż kalorii duchowych potrzebujesz! — I jak wielka odpowiedzialność, gdybyś ostygł, albo — wzdragam się na samą myśl — jaka straszliwa zbrodnia, gdybyś dał zły przykład!

Słuchanie słowa Bożego w duchu krytyki świadczy o złym nastawieniu.

Jeżeli pragniecie poświęcić się Bogu w świecie, to bardziej niż uczonymi — kobiety niekoniecznie muszą być uczone, wystarczy, że będą rozsądne — musicie być ludźmi duchowymi, mocno zjednoczonymi z Bogiem przez modlitwę. Musicie nieść niewidzialny płaszcz, okrywający każdy z waszych zmysłów i każdą z władz duchowych: modlić się, modlić się, modlić się; zadośćuczynić, zadośćuczynić, zadośćuczynić.

Zdziwiło cię, że aprobuję brak “jednolitości” w apostolstwie, w którym pracujesz. Wyjaśniłem ci więc: Jedność i różnorodność. — Powinniście tak różnić się między sobą, jak różnią się święci w niebie, gdyż każdy z nich ma swoje cechy, bardzo indywidualne. — Ale też powinniście być tak do siebie podobni, jak podobni są święci, którzy nie byliby świętymi, gdyby każdy z nich nie utożsamił się z Chrystusem.

Jako umiłowany syn Boga odczuwaj i praktykuj braterstwo, ale unikaj poufałości.

Dążenie do stanowisk w przedsięwzięciach apostolskich jest bezużyteczne dla życia doczesnego, a niebezpieczne dla życia przyszłego.

Jeżeli Bóg zechce, na pewno cię powołają. — Wówczas powinieneś przyjąć ten wybór. — Nie zapominaj jednak, że na każdym miejscu możesz i powinieneś się uświęcać, bo po to tam przyszedłeś.

Jeżeli wyobrażasz sobie, że w pracy dla Chrystusa zajmowane stanowisko jest czymś więcej niż ciężarem, czeka cię wiele goryczy !

Stanie na czele pracy apostolskiej równa się gotowości znoszenia wszystkiego od wszystkich — i to z niezmierną miłością.

W pracach apostolskich nie można wybaczać nieposłuszeństwa i dwulicowości. — Zauważ, że prostota to nie brak roztropności ani niedyskrecja.

Masz obowiązek modlitwy i ofiary za osobę stojącą na czele twojego przedsięwzięcia apostolskiego i za jej intencje. — Jeżeli ociągasz się ze spełnieniem tego obowiązku, dajesz do zrozumienia, że straciłeś zapał do swojej drogi.

Szczególnie zadbaj o szacunek dla przełożonego, jeśli zasięga twojej rady, a ty musisz sprzeciwić się jego zdaniu. — I nigdy nie sprzeciwiaj mu się w obecności jego podwładnych, choćby nie miał racji.

W swoim przedsięwzięciu apostolskim nie lękaj się przeciwników z zewnątrz, bez względu na ich potęgę. — Oto wróg naprawdę potężny: twój brak “synostwa” i twój brak “braterstwa”.

Rozumiem dobrze, iż śmieszy cię lekceważenie, jakie okazują ci inni — nawet potężni wrogowie — jeżeli czujesz jedność ze swoim Bogiem i swoimi braćmi w apostolstwie. — Cóż może cię to obchodzić?

Często porównuję pracę apostolską do maszyny: zębate koła, tłoki, zawory, śruby... Otóż miłość — twoja miłość — to smar.

Odrzuć tę postawę wyniosłości, która cię odgradza od dusz garnących się do ciebie. — Słuchaj pilnie innych. Mów z prostotą, bo tylko wtedy twoje dzieło apostolskie rozrośnie się i wyda owoce.

Pogarda i prześladowanie stanowią błogosławione dowody wybrania przez Pana. Ale nie ma piękniejszego dowodu i oznaki wybraństwa jak ten: przejść niezauważonym.