Nie zapominaj: więcej posiada ten, kto mniej potrzebuje. — Nie stwarzaj sobie potrzeb.

Oderwij się od dóbr tego świata. — Kochaj i praktykuj ubóstwo ducha: zadowalaj się tym, co wystarcza, aby prowadzić życie pełne prostoty i umiarkowania. — Inaczej nigdy nie będziesz apostołem.

Prawdziwe ubóstwo nie polega na tym, by nie posiadać, lecz na oderwaniu się: na dobrowolnym odrzuceniu panowania nad rzeczami.

— Dlatego nie brakuje ubogich, którzy w rzeczywistości są bogaczami. I odwrotnie.

Jeżeli jesteś człowiekiem Bożym, tak staraj się pogardzać bogactwami, jak ludzie tego świata starają się je zdobyć.

Tyle przywiązania do spraw ziemskich! — Wkrótce wymkną ci się one z rąk, bowiem skarby bogacza nie idą wraz z nim do grobu.

Nie masz ducha ubóstwa, jeżeli — mogąc wybrać w taki sposób, by nikt tego nie zauważył — nie wybierasz dla siebie tego, co najgorsze.

Divitiae, si affluant, nolite cor apponere — Choćby bogactwa napływały do twoich rąk, nie przywiązuj do nich serca. — Staraj się używać ich wielkodusznie. A kiedy trzeba, heroicznie.

— Bądź ubogi duchem.

Nie kochasz ubóstwa, jeżeli nie kochasz tego, co niesie ono ze sobą.

Iloma świętymi środkami dysponuje ubóstwo! — Pamiętasz? W czasie największych trudności finansowych tego dzieła apostolskiego oddałeś na jego rzecz wszystko, co miałeś, aż do ostatniego grosza. — Wówczas ów kapłan Boży powiedział ci: “Ja również ofiaruję ci wszystko, co posiadam”. — Uklęknąłeś i... padły słowa: “Błogosławieństwo Boga Wszechmogącego, Ojca, Syna i Ducha świętego, niech zstąpi na ciebie i pozostanie na zawsze”.

— I nadal jesteś przekonany, że odpłacono ci hojnie.